LOUD AND CLEAR...

ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑ

Και όσοι μίλησαν και όσοι σώπασαν

Και όσοι ανέβηκαν στο πιο ψηλό κλαδί

Και όσοι αφέθηκαν

Και όσοι ανοίξαν την καρδιά τους και όσοι έριξαν

Μέσα στη στέρνα της χαλίκια ώσπου τη στέρεψαν

Και όσοι χύσανε ποτάμια και όσοι έστρωσαν

Κάτω απ'τον ίσκιο του εαυτού τους και ονειρεύτηκαν

Και όσοι μπήκαν στα βιβλία και όσοι σκόρπισαν

Χωρίς φειδώ χωρίς την έγνοια του επερχόμενου

Χωρίς το φόβο πως μπορεί να φοβηθούν.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ- (Πολύτιμη Λήθη-2003)

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ

..Στη βρύση του ύπνου κάνει ουρά

με τον τενεκέ του στο χέρι

το τελευταίο μου όνειρο..

ΟΔYΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ...

"...Οι τόποι που γνωρίσαμε δεν ανήκουν μόνο στον κόσμο του χώρου,
όπου τους τοποθετούμε για μεγαλύτερη ευκολία.
Δεν ήταν παρά μια λεπτή τομή ανάμεσα στις συνεχόμενες εντυπώσεις
που σχημάτιζαν την τότε ζωή μας η ανάμνηση ορισμένης εικόνας
δεν είναι παρά ο καημός για ορισμένη στιγμή που πέρασε
και τα σπίτια, οι δρόμοι, οι λεωφόροι,
όλα είναι φευγαλαία, αλίμονο!, σαν τα χρόνια."

ΜΑΡΣΕΛ ΠΡΟΥΣΤ - ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ

ΑΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΩΡΑ
Ανάμεσα νύχτας κι αυγής σφηνωμένη βρήκα την άωρη ώρα.
Ασεβής ευθυμία πουλιών με ξύπνησε τόσο νωρίς
και βγήκα στων σκοταδιών την άμπωτη.
Το μπαλκόνι μου ήσυχα λάμνει
στ' αβαθή χρώματα.
Ονειρεύονται ακόμα οι κήποι
ερχομό αγνώστων ανθέων.
Αργά ξεδιπλώνεται ο περιβόητος ορίζοντας
σαν φθηνή κορδέλα του μέτρου.


Με λήθη μοιάζει η θάλασσα : μας ξέχασαν.
Με λήθη μοιάζει το άπειρο : Απειρος λήθη.


Ενα καϊκι ξεκουρδίζεται στο βάθος,
το παίρν' η απόσταση και παίζει.
Μουρμουριστά των χρωμάτων η στάθμη ανεβαίνει.
Με βήμα περιπάτου πλησιάζουνε τα σχήματα.
Ξυπνάει ένα λευκό κουπί,
φτεροκοπάει μια στέγη,
ένα παραθυρόφυλλο σπαρτάρισε.
'Εντρομο αφυπνίζεται κάποιο καμπαναριό,
ένοχο : η πίστη πρέπει να ξυπνάει πρώτη.
Πρώτη απ'όλα.
Με βήμα περιπάτου πλησιάζουνε τα σχήματα.
Διαγράφονται κλειστές οι πόρτες
και τα όρια πεισμώνουν.
Σ' ενέργεια βγήκαν τα βουνά
και σε γυρίζουν πίσω.
Κι'εσύ προσδοκία πού πας?


Εχουν ξυπνήσει από ώρα οι αρνήσεις.
Κι'εγώ, εγώ που είμαι και ονομάζομαι
προχωρημένη ώρα,
τί γυρεύω ανάμεσα σε τούτες τις νήπιες διαθέσεις ?

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ (ΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 1971)

REQUIEM

Εμείς που ξεκινήσαμε για το προσκύνημα τούτο
κοιτάξαμε τα σπασμένα αγάλματα
ξεχαστήκαμε και είπαμε πως δεν χάνεται η ζωή τόσο εύκολα
πως έχει ο θάνατος δρόμους ανεξερεύνητους
και μια δική του δικαιοσύνη

πως όταν εμείς ορθοί στα πόδια μας πεθαίνουμε
μέσα στην πέτρα αδελφωμένοι
ενωμένοι με τη σκληρότητα και την αδυναμία,
οι παλαιοί νεκροί ξεφύγαν απ'τον κύκλο και αναστήθηκαν
και χαμογελάνε μέσα σε μια παράξενη ησυχία.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ (ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ ΚΑ)

Για την εποχή που αλλάζει
με τα γεγονότα να μας ξεπερνάνε..
για την αδικο-χαμένη αθωότητα...

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

ΟΤΑΝ ΚΟΠΑΖΕΙ Ο ΘΟΡΥΒΟΣ, 2
Φιλίες κι έρωτες συντριμμένοι, οικτρά ναυάγια σχέσεων

που πίστεψα ιδανικές, κουρέλια ανθρώπινης ζεστασιάς-
κι είναι πια τόσο μάταιο ν'αναζητάω αιτίες,
να επανέρχομαι σ'ευθύνες, ν'αντιδικώ με τους νεκρούς μου,
όταν κι εγώ συνέργησα στο θάνατό τους, όταν κι εγώ
έτσι νεκρός που σάπισε και βρώμισε απόμεινα γι'αυτούς...
Ολους μας έφθειρε η ανέξοδη αγάπη.

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ (ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΞΑΝΑ 1959-1962)

το βίντεο του ORFEA1973 από το http://www.youtube.com/orfeas1973

LUMINI ΚΑΙ SOMBRI

ΚΑΙ ΣΚΛΗΡΗ ΣΩΣΤΗ ΠΕΤΡΑ
μπορεί να γίνεται κάποτε η μοναξιά σου.
Και άλλες φορές πάλι σκέτο πούπουλο.
Είναι φορές που την βρίσκεις να διαμορφώνεται
άλλοτε μέσα στην μεγάλη σύναξη των ανθρώπων
κι άλλοτε πάλι στην ερημία των πάρκων,
την ώρα που κι οι πάπιες ακόμη δεν σου δίνουν σημασία
κι αποσύρονται στην χλόη να κοιμηθούν.
Τότε είναι που νιώθεις την απελπισία να σου βγαίνει
από το στόμα έξω, χωρίς ίσως την δύναμη που μπορεί
να έχει ένα δηλητηριώδες φάρμακο,
αλλά και χωρίς τουλάχιστον τις θεραπευτικές του ιδιότητες.
Περνάς ένα διάστημα ταινίας βωβού κινηματογράφου.
Και ξαφνικά, τα γράμματα που δεν είχες αρχίσει να τα μιλάς,
βάλονται να σχηματίζουν με τρόπο απροσδόκητο ορισμένα ερωτηματικά.
Μήπως η απελπισία δεν είναι στο βάθος παρά μιά άπω ελπίς?
Οπόταν και η μοναξιά να είναι η μόνη αξία
που έχει την δύναμη να την αποκαλύψει?

Μια στιγμή.
Γιατί εδωπέρα έχει παρεμβληθεί ανάμεσα στον νόμιμο υποβολέα
ένα άλλος, λιγότερο ίσως πονηρός ώστε να παίζει με τα λόγια
και περισσότερο ευφυής, ώστε να προσαρμόζει τις φευγαλέες αλήθειες
στην μία και μόνη πραγματικότητα.
Και βέβαια εάν μοιάζουν μεταξύ τους ορισμένα λόγια
σημαίνει πως είναι από την ίδια οικογένεια, πως είναι συγγενείς.
Οπόταν μία δράση με τα ίδια πρόσωπα και γύρω από την ίδια υπόθεση,
θέλοντας και μη, αποκτά μιάν αληθοφάνεια πολύ πιο πειστική
στο επίπεδο της πραγματικότητας.
Χρειάζεται μεγάλη απόσταση και ανάλογο εύρος
για να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο.
Ποιό?
Της ζωής..και του τρόπου να ερμηνεύεις σωστά όλα της τα μυστήρια....

Οδυσσέας Ελύτης (Ο Κήπος με τις Αυταπάτες)

ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ

ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ Α! -ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ (ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ)

Στο βυθό της μουσικής τα ίδια πράγματα σ'ακολουθούν μετουσιωμένα.
Η ζωή παντού μιμείται τον εαυτό της.
Κι εσύ κρατώντας το φώσφορο στην παλάμη σου
κυκλοφορείς ασάλευτη μέσα στις ίνες της πελώριας τύχης.
Και τα μαλλιά σου ποτισμένα στην Ενάτη καμπυλώνουν τις θύμησες
και παιρνούν τους φθόγγους στο στερνό αέτωμα της αμφιλύκης.
Πρόσεξε!
Η φωνή που άλλωτε ξεχνούσες ανθίζει τώρα στο στήθος σου.
Το κοράλλι αυτό που ανάβει ολομόναχο,
είναι το τάξιμο που δεν έστερξες ποτές σου.
Κι η μεγάλη πυρά που θα σ'αφάνιζε είναι αυτός ο ανάλαφρος ίλιγγος
που σε δένει μ'απόχρωση αγωνίας στα λοίσθια των μενεξέδων.

Στο βάθος της μουσικής συνταξιδεύουμε....

Οδυσσέας Ελύτης (Προσανατολισμοί)

ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ Β!-ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ (ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ)


Τα μουσικά βίντεο Α! και Β! είναι του LYNKEA από το http://www.youtube.com/Lynkeas

ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Και μες στο απόλυτο σκοτάδι θα σε συναντήσω, φίλε.
Ήρωα που πέθανες για ιδανικά
με το φακό θα σ' εντοπίσω.
Θα σου μιλήσω για πράγματα κοινά
που τ' αγνοούσες.
Τώρα το αίμα χύνεται μονάχα στα τροχαία.
Ήσυχες Κυριακές στο πάρκο με τα παιδιά∙
κάθε Δευτέρα σινεμά.

Ζούμε τα γεγονότα απ' τις εφημερίδες, τον έρωτα
στα εικονογραφημένα περιοδικά.
Στην ταβέρνα πότε-πότε οι φίλοι, ξαναγυρνούμε στα παλιά.

Ο Γιάννης γλίτωσε απ' τα συνδικάτα
-πάνε τα δωρεάν τρεχάματα για τα κοινά-
μπουτίκ η Μαίρη άνοιξε, αντίκες και κεραμικά
-το γυναικείο ζήτημα το ξεπέρασε σωστά.
Κι ο Μάρκος, τι ξενύχτια γράφε-σβήνε στα ντουβάρια
τι λαϊκά συλλαλητήρια, τι ξύλο και κυνηγητά
οργανωτής πωλήσεων τώρα, θυμάται και χαμογελά.

Κι αν απομείναν λίγ' αγύριστα κεφάλια
κρατάνε θέσεις και φυλάκια αλωμένα
παίζοντας -μάταια- τ' αλλοτινά αλλόκοτα θηρία
θ' απελαθούνε νύχτα, για Λίβανο ή Συρία.

Στάσου στο φως να σε φωτογραφήσω.
Μη στρέφεις το πρόσωπο αλλού.

ΠΑΝΟΣ ΘΑΣΙΤΗΣ( ΑΚΡΟΣΤΙΧΙΣ ΣΕ α ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΟΙΝΑ-1980)

ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΛΟΓΙΑ

Μα πόσα λόγια φτάνουν στον προορισμό τους ?
Αραγε πόσα λόγια έχουν αποδέκτη?
Λόγια του τρεχούμενου νερού
με λειασμένα βότσαλα της ακροποταμιάς
Λόγια φιλάργυρα της στάλας
που πέφτει από τη σφιγμένη βρύση
Λόγια κλεισμένα στο ανήλιαγο δωμάτιο
σαν χέλια αργά και ράθυμα στη στέρνα
Λόγια με μυρωδιά σκουριάς της υδροφόρου
που περιμένουν στο νησί
Λόγια που ευφραίνουν,
ανέλπιστο δώρο ξεχασμένων γενεθλίων
...........................
Λόγια που μαγνητοσκοπούν τα μύχια της ψυχής
όπως ο καθετήρας μες στις αρτηρίες
Λόγια περίσφιχτων σωμάτων που διατηρούν
την ηδονή ακόμα και στις αναμνήσεις
..........................
Λόγια του οχυρωμένου έρωτα όπως το πετραδάκι
μες στο στρείδι που δεν γίνεται μαργαριτάρι
...........................
Λόγια της ανοιγμένης μπλούζας,
του ξεκούμπωτου παντελονιού,
του σηκωμένου φουστανιού,
του οργασμού που συγχρονίζεται
όπως το πιάνο κι' η ορχήστρα στο 4ο κοντσέρτο
...........................
Λόγια του καθυστερούμενου μισθού,
του χρέους που έχει λήξει,
μικρούλικα λόγια σε συμβάσεις
με ανάληψη υποχρεώσεων και παραίτηση δικαιωμάτων
............................
Λόγια των ποδοσφαιρικών γηπέδων, των λαϊκών αγορών,
των συνταρακτικών αποκαλύψεων,
ίδια με την όγδοη επανάληψη τηλεοπτικής σειράς
............................
Λόγια της τρέλας που αγκιστρώνεται με απόγνωση
στη δική της λογική και λόγια φρονιμάδας
που ψύχραιμα υποδύεται την τρέλα
............................
Λόγια παροδικών υπουργών που ονειρεύονται
μακρόβιες σπουδαίες θέσεις, όπως τα παιδιά
ονειρεύονται κατορθώματα για όταν θα μεγαλώσουν
Λόγια ισόβιων αρχιερέων που προσπαθούν να περιθάλψουν
διψώντας για εξουσίες υπουργών
...........................
Λόγια που θέλουν να καινοτομούν,
ζυγίζοντας ποιούς θα δυσαρεστήσουν,
λόγια που αναπέμπονται στον ουρανό
και ξαναπέφτουν σταν λασπωμένες στάλες
Λόγια που φέρνουν χωρισμούς όπως τα ρήγματα
που ανοίγουν οι σεισμοί κι αργότερα λησμονιούνται
Λόγια όπως γάντζοι, άρπαγες, δίχτυα,
που συνενώνουν έστω και αν δεν το επιθυμούμε
............................
Λόγια που λέγονται μέσα μας ακόμα και όταν μένουμε αμίλητοι

Αλίμονο, η βαρύτερη τιμωρία είναι να μην μπορείς
να βρεις τα λόγια για όσα πράγματα θα ήθελες να πεις.

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ (Η ΝΕΑ ΧΑΡΑΞΗ)

ΤΟ ΘΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Έτσι λοιπόν χωρέσανε στα μάτια σου τόσες κοινές
ασήμαντες εικόνες
Ποιος θα ’χει χρόνο κάποτε να βυθιστεί στη λίμνη
μιας ανάμνησης
Η αιωνιότητα κρατάει τόσο λίγο
Όμως, δε γίνεται, θα υπάρχει κάπου μια μικρή
δικαιοσύνη να εξηγεί
Με ποιες προθέσεις φεύγει ένας άνθρωπος
Με πόσα θα και πόσα να που ψιθυρίζει ο θάνατος
Σβήνει ασυλλόγιστα ολόκληρη ζωή
Αφού, το ξέρεις, ένα μόλις δευτερόλεπτο αρκεί
ν’ αλλάξουν τώρα δυο φτερά τη ρότα τους
Και, μην ακούς, τα δευτερόλεπτα πληρώνονται ακριβά
Γι’ αυτό κι ο άνθρωπος εκείνος φεύγει απένταρος
Με τον πνιγμένο ρόγχο ενός κυνηγημένου
Λεπτά χρειάστηκε λεπτά
Χιλιάδες δευτερόλεπτα
Για ν’ αγοράσει τι; ασήμαντες εικόνες
Μα πώς μπορεί να ξεχρεώσει τώρα πού να δανειστεί
Πόσες εικόνες να πουλήσει απ’ την ανάμνηση
Μια δυναστεία εικόνες παλιωμένες
Γεννοβολάνε τα λεπτά κι ο τόκος βγαίνει αβάσταχτος∙
Κανείς λοιπόν δεν έχει να πληρώσει;

ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ - 1987

ΠΙΑΝΟ ΒΥΘΟΥ...

για τον Μιχάλη..

ΟΤΑΝ ΚΟΠΑΖΕΙ Ο ΘΟΡΥΒΟΣ (1)
Για το ψωμί, το δίκιο, την αλήθεια, ίσως και να μη
φτάνει μια ζωή,
μα τη ζωή μου την ένιωσα ζωή μες στον αγώνα αδέλφια.

Και για να μάθω να μιλώ όταν ο τρόμος τα στόματα
βουβαίνει
να μάθω ν'ανορθώνομαι όταν θεριεύει ο θάνατος
για να μπορώ τα ίδια τα λάθη μας ν'αντέχω
με πόσες αδυναμίες έπρεπε να κατανικήσω
με πόσες πρέπει κάθε στιγμή ν' αντιπαλεύω...

Ομως μονάχα τούτη συγχωρέστε μου :
όταν κοπάζει ο θόρυβος και μένω μοναχός
μ'ένα μου αγαπημένο πρόσωπο
για την αγάπη του που ολόκληρος διψάω
δεν μπορώ ν'αγωνιστώ.
Αν την επιδιώξω τη χάνω.
Αν την διεκδικήσω τη σκοτώνω.
Αδέλφια μου συγχωρέστε με, μα η αγάπη
που πιο βαθιά γυρεύω
πρέπει να μου δοθεί μονάχη.

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ (ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΞΑΝΑ 1959-1962)

το βίντεο του spyroshapiro από το http://www.youtube.com/spyroshapiro

ΛΙΓΑ ΓΑΡΟΥΦΑΛΛΑ

Ζει η απουσία λοιπόν, μαζί μας ή και μόνη της, τη ζωή της,
χειρονομεί αδιόρατα, σωπαίνει, φθείρεται, γερνάει
σαν ύπαρξη σωστή, με το βουβό χαμόγελο που ρυτιδώνει λίγο
λίγο
στο στόμα και τα μάτια, με το χρόνο το δικό μας μετρημένη,
χάνοντας χρώματα, πληθαίνοντας τη σκιά της-
ζει και γερνάει μαζί μας και χάνεται μαζί μας, κι απομένει σε
ό,τι αφήνουμε.

Και πρέπει να προσέχουμε την κάθε κίνηση και σκέψη μας και λέξη
γιατί, για ό,τι γίνεται κείνο που λείπει,
φέρουμε τώρα, εμείς μονάχα, ακέραια την ευθύνη.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ-(Σχήμα της Απουσίας ΙΧ 1958)

Το βίντεο του orfea1973 από το

www.youtube.com/orfeas1973

ΑΠΟΨΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ

Aυτούς που βασανίζονται κλεισμένοι, στο καβούκι τους
—Ν' ακούνε μουσική και να καπνίζουν—
Αυτούς που αποπειράθηκαν ν' αυτοκτονήσουν με ομορφιά
—Ρούφηξαν το βιτριόλι της και κάηκαν—
Αυτούς που ο φόβος τους φυτεύει στις ερμιές
Αυτούς που άυπνοι αιωρούνται στον αέρα
Αυτούς που κάναν έρωτα και μείνανε πιο μόνοι
Αυτούς που ανέκφραστοι ακολουθούν μια νεκροφόρα μνήμη
Αυτούς που λιώνουν βουτηγμένοι στα χαρτιά
Αυτούς που βλέπουν τ' όνομα τους στο κουδούνι
Και το χτυπούν δαιμονισμένα
να ξυπνήσει
ο ένοικος.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ

...Αυτούς, που αφού το διαβάσουν,
πρόχειρα και βιαστικά θα πουν στον εαυτό τους,
ότι δεν τους αφορά....

XRISTINA G.V.

ΜΙΚΡΕΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ

ΣΥΝΑΞΗ ΣΙΩΠΗΣ

Σαν τη γραμμή στο φως,
Που γράφει το πουλί
Μ' αστραφτερό φτερό και χτύπο,
Μες στη μετέωρη θαμπή του αποδημία,
Θα χαράζει το γλήγορο πέρασμά σου.

Κάτω από κάθε σύγνεφο κυνηγημένο
Από Βοριά και Νότο, κάτω από κάθε ήλιου στροφή.

Πώς φωσφορίζει η θάλασσα
Στη θαμπωμένη καταχνιά.

Η αναμμένη λάμπα, που έσβησε,
Κι αντιφεγγίζει και θ' αντιφεγγίζει.

Η έξαφνη λάμψη που έλαμψε.
Ατελείωτη εξαφάνιση εκθαμβωτική.

Τόσοι ήλιοι σβηστοί,
Τόσα κλειστά Βλέφαρα, φώτα μες στη νύχτα.

Μια αγάπη εδώ αγαπήθηκε,
Μια αγάπη, όσο καμιά.

Βαραίνουν τα σώματα μέσα στο χρόνο
Σηκώνοντας απάνω τους τη θλίψη τους
Την ακατάλυτη, σηκώνοντας τη μοναξιά.

Σαν τα πανάρχαια σταματημένα δέντρα.
Βαραίνουν τα πράγματα, που βρέθηκαν
Γύρω μας, μέσα μας, μες στην αγάπη,
Φορτωμένα την άφθαρτη ουσία μας.

Συνοδεία αχώριστη,
Σύναξη σιωπής.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΜΕΛΗΣ (ΕΞΟΔΟΣ 1968)

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΕΣΥ...

...Θα πενθώ πάντα -μ'ακούς ? - για σένα,
μόνος, στον Παράδεισο....Ο. Ελύτης

O MARE E TU

Even for us
Even for us
There's a reason
That keeps us here
And if you hold me tight
I'll cry, and I'll cry
Until I'd let myself go and
Moisten you with my tears
The tears of my love
A man lost his heart
in that street.

My love
If the sea and you were not here
I wouldn't be here either
My love
Love exists when
We are close to God
My love

Even for us
Even for us
There's another world
that'll never separate us
And without ever saying goodbye
I'll leave this place,
And you'll be gone
And that's why we'll never part
Nothing
Will take our love away
A man finds his heart
In that street

My love
If the sea and you were not here
I wouldn't be here either
My love,
Love exists when
We are close to God
My love
My love
If the sea and you were not here
I wouldn't be here either
My love
Love exists when
We are close to God
My love.

ANDREA BOCELLI & DOLCE PONTES

αφορμή στάθηκε πρόσφατη ανάρτηση του Παράλληλου, http://tsamatis.blogspot.com/2008/09/blog-post_23.html, γιαυτό το βιντεάκι του αφιερώνεται..

ΑΓΙΑ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Αγία νοσταλγία πέλαγο ανοιχτό
πόσα σκαριά έχεις πάρει για πάντα στο βυθό

Αγία νοσταλγία φιλώ την εικόνα σου δεν έχω
απόψε πού να πάω δέξου με στο δώμα σου

Αγία νοσταλγία τις αγάπες μου καλώ
μέσα από καθρέφτη παραμορφωτικό

Αγία νοσταλγία της μνήμης αδερφή
είσαι αγκάθι βάλσαμο τραγούδι και στριγκλιά μαζί

Αγία νοσταλγία ανίκητο θεριό
έχεις κλείσει την καρδιά μου σε λαβύρινθο

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ (1993)

ΜΙΑ ΕΥΧΗ...

ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΓΑΛΑΞΙΕΣ
Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι πάνω στη γη.
Σταματάνε για λίγο, στέκονται ο ένας
αντίκρυ στον άλλο, μιλούν μεταξύ τους.
Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σαν πέτρες που βλέπονται.
Όμως, εσύ,
δε λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησες
μες από μένα, κάτω απ' τα τόξα μου,
όπως κι εγώ: προχώρησα ίσα, μες από σένα,
κάτω απ' τα τόξα σου. Σταθήκαμε ο ένας μας
μέσα στον άλλο, σα νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυο κόσμους σε πλήρη
λάμψη και κίνηση, σαστίσαμε ακίνητοι
κάτω απ' τη θέα τους-
Ήσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου όλες τις στέρνες.
Ήσουνα φως, διαμοιράστηκες. Όλες
οι φλέβες μου έγιναν άξαφνα
ένα δίχτυ που λάμπει: στα πόδια, στα χέρια,
στο στήθος, στο μέτωπο.
Τ' άστρα το βλέπουνε, ότι:
δυο δισεκατομμύρια μικροί γαλαξίες και πλέον
κατοικούμε τη γη.

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

ΔΡΟΜΟ ΑΛΛΑΞΕ Ο ΑΕΡΑΣ

ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ...
Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο
Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.
Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ (Ο Στόχος-1970)

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ...

Για τον Γιάννη Κ. που σήμερα θα συναντούσε τον Σεπτέμβρη για 47η φορά

Στον άνεμο ρίχνω μια χούφτα χώμα
Χαράζει το χέρι λέξεις των θλίψεων
Πώς τώρα το χάσμα της σκέψης των ονείρων να γίνει φωνή
Στη διττή της να μετέχει η σάρκα μορφή
Κι οδηγημένη απ' το χέρι η σιωπή να γίνει γλώσσα

Σούρουπο σταματούν οι δεκαοχτούρες το θρήνο
Ροκανίζουν στο πλατάνι οι κάργιες τη μέρα
Ποια λόγια να σου απευθύνω τραυλίζοντας
Ονείρων ξεφτίδια απορρίπτουν τον κόσμο μας
Μ' εγκαύματα μ' εγκαλούν ατέρμονης καταδίκης
Στο ρήγμα τού πένθους βυθίζονται όλα

Κάποτε σου είχα γράψει:
Ο Έρωτας ακυρώνει τη σκοτεινή απώλεια του χρόνου,
Κάποτε σε μιαν άλλη Εποχή.

Φυσάει νύχτα στα σύννεφα των πεύκων
Πλησιάζει όπως πάντα η θλιβερή μουσική
Ο ασίγαστος μονότονος ήχος των αργυρίων

Ποια δικαιοσύνη ερμηνεύει το αβάσταχτο;

ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΜΑΡΚΟΓΛΟΥ
(Ονείρων Κοινοκτημοσύνη-2002)

ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ

Περαστικός.
Και ιδιότροπα για μένα γραφικός.
Κάτι σαν άψυχος, κάτι σαν ξένος,
μ'αγαπημένος.
Η βιάση του ματαιωμένος όρθρος.
Ασφυκτιούσαμε.
Στενό του πάθους μας το οίκημα,
κι ένας πικρός συνωστισμός τα σχήματά μας.
Χαμηλοτάβανα τα σχέδιά μας,
δίχρωμος της καρδιάς ο φωτισμός,
κι αλλόκοτα της σκέψης μας τα κάδρα.

Ηταν περαστικός.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΡΓΑ

Ψυχή, μη λησμονείς την έπαρση.

Το άσπονδο που τρέφεις,
σαν έρωτας σκληρότατος υπάρχει
και εισχωρεί ως το μεδούλι του σκελετού,
που συγκρατεί του σώματος την ύψωση.

Μη λησμονείς την έπαρση,
φαρμάκι αδυσώπητο, φάρμακο δυνατό
κρατάει την έκφραση άκαμπτη
και δυναμώνει η γνώση του χωρισμού.

Ποιος χωρισμός θα σε βαστάξει ανένδοτη
κι ακέρια; Πώς ειμπορεί
μια τέτοια να συγχωρήσει προσφορά;
Ω συμφορά, τα χέρια της αγάπης παραλύουν
και προχωρεί στο δρόμο της πορείας,
εξόριστος ο άνθρωπος.

Δίχως της συγκατάβασης τη χάρη,
στεγνών' η δύναμη την ευφορία του σώματος.
Σα θάνατος αδιέξοδος η δύναμη της έπαρσης,
σπάνιο, απαίσιο χάρισμα της μοναξιάς αγέρωχης.

Μη λησμονείς την έπαρση.
Μονάχα, όταν σου γίνει δοκιμασία, ψυχή,
θα μάθεις τη σημασία
της άκρατης, σφοδρής υπερηφάνειας
το ακόρεστο μυστικό.

ΖΩΗ ΚΑΡΕΛΛΗ