Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ








Μου βάσταξες τις σκαλωσιές του ήλιου-ώσπου αναλήφθηκα.
Είδα τον κόσμο από το ύψος του τελευταίου φωτός.

Είσαι συ, που με βοήθησες ν'ανακαλύψω λοιπόν
πως ο κόσμος γυρίζει έξω απ'τη νύχτα.
Πως ο άνθρωπος είναι ένα σύστημα του ήλιου. Πως όλα
τα κύτταρά μου είναι λίμνες που αναδίνουνε φως.
Κι είσαι συ που με βοήθησες ν'ανακαλύψω
 πως τ'αστέρια είναι πεντάγραμμα,
πως τ'αυτιά δεν ακούν, πως δεν νιώθουν τα δάχτυλα
τη μωβ απόχρωση της πέτρας όταν δύει ο ήλιος.
Και πως ο ήλιος αυτός ο μέγας 
εξουσιοδοτημένος του στερεώματος,
να'ναι ο πανταχού παρών - σ'όλα τα βάθη του.
Να βρίσκε χιλιάδες φλεβίτσες 
και να διακλαδίζεται μες στο γρανίτη,
να φορεί στέφανο χρυσό στο κεφαλάκι του βρέφους
που περιμένει το πλήρωμά του στο σκοτάδι της μήτρας,
ν'αναβλυζει απ'τα βάθη των θαλασσών,
να κυκλοφορεί μες στα χρώματα των ζωγράφων
και μες στους στίχους των ποιητών
και μες στα πόδια που χορεύουν
και μες στους ήχους του "αλληλούια".
Κι η σιωπηλή παρουσία σου μ'έμαθε πως σιωπή δεν υπάρχει.
Ακουσα να θροίζει η ψυχή σου
 όπως ένας πευκώνας το καλοκαίρι.
Τα δάκτυλά σου μ'άγγιξαν σαν ένα σμήνος πουλιών.
Κι όταν χαμογελάς ακούω μια άρπα.
Κι όταν σκέφτεσαι ακούω πως σκέφτεσαι.
Κι όταν αγαπάς τα παιδιά 
που ευλόγησεν ο Ιησούς, πάλι, ακούω.
Κι ακούω το ρόδινο σύννεφο όταν ακουμπάει στο βουνό.
Κι ακούω το στάχυ όταν πίνει μια σταγόνα νερού.
Κι όταν τη νύχτα κοιτάζεις τον ουρανό
ακούω τ'αστέρι που πλέει μες στο βλέμμα σου.
Κι είναι αυτό που ακούω πολύ δυνατότερο
απ'αυτό που γράφω κι απ'αυτό που μπορώ να σου ειπώ.
'Ολα είναι γραμμένα. Αρκεί να μπορεί να διαβάζει η καρδιά
τα ψηφία της κτίσεως.  Οι στίχοι είναι αντίλαλοι.
Απόψε τελειώσανε όλες οι λέξεις μου.
Ακούω το ποτάμι ζητώντας να ξεκλέψω τα λόγια του.
Αφουγκράζομαι στο άπειρο το χαίρε των κόσμων
που παραπλέουν ο ένας τον άλλο
 -χαιρετιώνται κι αποχωρίζονται.
Αλλά η γλώσσα του σύμπαντος έχει μια μόνο λέξη.
'Ολα λένε "Αγάπη". 
Κι όταν γράφω "αγάπη" δεν έχω πια άλλο.
Αλλά εγώ σ'αγαπώ. Και γι αυτό κομματιάζω
τη λέξη "αγάπη" σε χιλιάδες ρινίσματα
και ζημώνω τα χρώματα, όχι σα να 'ναι 
 να ειπώ  ή να γράψω, αλλά
σα να'μαι ο παντοκράτορας ενός μεγάλου περβολιού
και να θέλουν τα χέρια μου να υφάνουνε κρίνα.
Είσαι συ, που με φύσηξες 
σαν ένας αγέρας απ'τ'ανοιχτά του Θεού.
Το νερό σου περισσεψε κάτω στις ρίζες μου κι έκαμε
ν'ανοίξει η ψυχή μο σαν μια φωτεινή φυλλωσιά,
κι είμαι εγώ που σου ετοίμασα στέγη.
Το Μάρτη σε στεφάνωσα με χελιδόνια.
Κι έκαμα να φυτρώσουνε κάτω στο γύρο
 του φουστανιού σου αγριολούδα,
που κυνηγιούνται σαν φώτα πολύχρωμα όταν χωρεύεις
ή όταν ονειρεύεσαι πως χωρεύεις και τινάζεσαι ανάλαφρα
σα να ζητάς να πιαστείς απ'το υπέρτατο φως.
Δεν ξέρω τι θα πρεπε να σου γράψω, τι να σου ειπώ.
Πρέπει να είναι μεγάλος ο κήπος που θα σε περπατήσω.
Κι ευτυχώς που είναι ο κόσμος 
απέραντος και τον έχουμε όλοι μαζί
και μπορεί να διαλέξει κανείς ό,τι θέλει.
Θα τυλίξω στα δάχτυλά μου τα νήματα του νερού,
θα ξεδιαλέξω το μετάξι του ήλιου 
απλώνοντάς τον πάνω σε άνθη αχλαδιάς,
θα βγάλω το μπρισίμι απ'το ζέφυρο,
να σου φτιάξω ένα ένδυμα γάμου.
Απόψε σε παντρεύω με την αιωνιότητα.
Περνώ το χρυσό δαχτυλίδι 
της ποίησής μου στο δάχτυλό σου.
Περνώ στα μαλλιά σου ένα στεφάνι λεμονιάς
που στάζει χαραυγή και δροσιά, που στάζει αγάπη.
Το'χω κομμένο από την παιδική αστροφεγγιά 
της καρδιάς μου.
Ο ουρανός μοναχά το'χει αγγίξει.  Σ' το πρόσφερα σήμερα.
Περπάτησα όλο το Μάη μ'ανοιγμένα τα χέρια μου.
Η ψυχή μου ξεχείλιζε και τη μάζευα
όπως ξεχειλίζει μια κούπα νερό,
όπως ξεχειλίζει το φως σ'έναν κόρφο ξεκούμπωτο.


Δίπλωσα στην παλέτα μου το ουράνιο τόξο,
ανάλυσα της δύσης το βυσσινί μέσα στη φούχτα μου,
να σε φτιάξω για να ταιριάζεις με τη δημιουργία του Θεού.


ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
(αφιερωμένο)



Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

ΧΙΛΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

Χρόνια αναμονής γι αυτά τα χίλια πρόσωπα 


ζωγραφισμένα στη μορφή σου
Τότε που σε περίμενα 
-πριν σε γνωρίσω- 
με τα μυριάδες γράμματα σε άγνωστο αποδέκτη 
ήταν για να μπορώ να δω 
αυτά τα χίλια πρόσωπα σε μια μορφή
Αυτά τα χίλια πρόσωπα 
μου ιστορούν ανέμελα χρόνια 
παιδικές ανησυχίες εφήβων απέλπιδες έρωτες 
στίχους σε μαθητικά θρανία πόνους κι απαντοχές 
δίψες κι εντάσεις αγώνες επιβίωσης
ανείπωτα τραγούδια 
που φανερώνουν πάθος διεκδίκησης 
ερωτικές αβύσσους λυτρωτικά σμιξίματα 
εισβολές κυττάρων κραδασμούς συθέμελους 
γνήσια τρυφερότητα ωδές αέρινες 
άπειρη υπομονή κι αγάπη.
Αυτά τα χίλια πρόσωπα 
τ'αγάπησα κατακερματισμένα 
μέσα στο χρόνο κι οι σπατάλες μου
 -τότε που σε περίμενα- 
ευοδώθηκαν χρόνια πολλά μετά 
μέσα σε μια μόνο μορφή 
που ήταν η δική σου





ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΑΤΖΗΣ (ΣΠΟΝΔΕΣ)



αφιερωμένο


Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΥ




Τι θα γινόμαστε
αν δεν ξαναγεννιόταν συνεχώς το τίποτα
Πώς θα χαράζαμε τα περιγράμματα
του εναλλασσόμενου εαυτού μας,
πώς θα επινοούσαμε την αφή
ν' αγγίξουμε τους άλλους,
πώς θα' χαμε να γεμίσουμε
τον κόσμο μας που αδειάζει ?
Τι θα γινόμαστε
χωρίς την αναβίωση του τίποτα
χωρίς την επιβίωση του κενού ?
Με το κενό φτιάχνουμε περίτεχνους λαβύρινθους
όπως ο Δαίδαλος έφτιαχνε τον δικό του
μήπως και λευτερώσουμε απ'τα βάθη τους 
έναν αθέατο Μινώταυρο.


ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ ( Η ΝΕΑ ΧΑΡΑΞΗ)



Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

Η ΦΥΓΗ




Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο,χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.
Η αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.
Κι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ'όλη τη δύναμη μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.


ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ (Τετράδιο Γυμνασμάτων 1928-1937)

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ...




ΣΑΝ ΤΟΝ ΤΥΦΛΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ
ΙΑ!



Ω ναι, ξέρω καλά πως δεν χρειάζεται καράβι 
για να ναυαγήσεις,
πως δεν χρειάζεται ωκεανός για να πνιγείς.
Υπάρχουνε πολλοί που ναυαγήσαν 

μέσα στο κουστούμι τους,
μες στη βαθιά τους πολυθρόνα,
πολλοί που για πάντα τους σκέπασε
το πουπουλένιο πάπλωμά τους.

Πλήθος αμέτρητο πνιγήκαν μέσα στη σούπα τους,
σ'ένα κουφάκι του καφέ,
σ'ένα κουτάλι του γλυκού...
Ας είναι γλυκός ο ύπνος τους εκεί βαθιά που κοιμούνται,
ας είναι γλυκός κι ανόνειρος.

Κι ας είναι ελαφρύ το νοικοκυριό που τους σκεπάζει.

ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ (1986)






Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

ΑΥΛΑΙΑ....




Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΧΑΜΟΓΕΛΟ


Θα κυλήσει δάκρυ πολύ, να μουσκέψει ως το κόκαλο 

τους ήρεμους διαβάτες των πόλεων,

τους βιαστικούς ταξιδιώτες των ουράνιων δρόμων, 
τους ελεύθερους σκοπευτές της αγάπης. 


Θα κυλήσει δάκρυ πολύ,  κάθε σταγόνα αξίζοντας ωκεανούς αιμάτων, 

βγαλμένη απ'το μεδούλι του πιο αβάσταχτου τρόπου, 
απ'τις ζεστές οιμωγές της πιο μαύρης δουλείας.  


Θα πέφτουν οι νύχτες απάνω στις νύχτες, 

και το σκληρό παπούτσι πιέζοντας τον θλιβερό πολτό, 
μα στέρεα, τα λίπη της ωραίας ορατότητας.  


Εκεί ο σαρκικός καρκίνος, το αδίσταχτο σκουλήκι του μυαλού, 
και ο διάβολος που - μπήγοντας με απαίσιους συριγμούς 
τον διαβήτη του στη κόρη του ματιού - διαγράφει κύκλους κύματα,
 ορίζοντας τα απέραντα τεμένη της λατρείας του, 
σημειώνοντας με λερωμένο δάχτυλο στο μέτωπο 
τους λίγους εκλεκτούς του.  


Κι απάνω με μαστίγιο ή αλήθεια, κωφάλαλη 
χτυπώντας δέρνοντας βαθιά εκείνους που της δόθηκαν - 
γιατί κολάζει ο Θεός μονάχα τους πιστούς του, 
γιατί γροθοκοπάμε αυτούς που μας αγάπησαν, 
γιατί ο χρόνος σβήνει όσους τον τρέμουνε, 
γιατί η θάλασσα ρουφάει τους ναυτικούς 
και ο αέρας τους αεροπόρους, 
γιατί οι μανάδες φοβερίζουνε τα τρυφερά παιδιά τους, 
και το παιδί κλοτσάει μέχρι αίματος 
το τρυφερό γατί που του εμπιστεύτηκαν.  


Εκεί λοιπόν, που ανοίγουν τα νερά του στερεώματος 
και αστραπές ξεχώνουνε τις ρίζες τ'ουρανού,
που τα μωρά γυρίζουνε στη μήτρα τους 
και τα γλοιώδη έμβρυα στην αναμονή τους.  
Το πετρέλαιο ποτίζει τα εργοστάσια, το σπέρμα τον πόνο, 
κι η Γνώση ένα τεράστιο δέντρο βγαίνοντας απ'τον νεκρό καιρό, 
να δείχνουνε τα δάχτυλα κλαδιά του εκατομμύρια δρόμους.  


Εκεί το δάκρυ, εκεί το αίμα, 
το κίτρινο ποτάμι των εκκρίσεων, 
η λίμνη του πυρός η καιομένη εν θείω, 
το  παγωμένο πέλαγο των αισθημάτων σου, 
όπου πετάνε κρώζοντας ανθρωποφάγοι γλάροι, 
όπου πετρώδη σύννεφα σηκώνουν συντριβάνια, 


και μόνη η Κιβωτός Χαμόγελο τραβάει ακυβέρνητη, 
παλεύοντας αγέροχα τη μυστική - αλλ' ένδοξη - αυτοκρατορία του μίσους.





ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ
(Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ ΣΩΣΤΑ - 1981)







Κυριακή 17 Μαΐου 2009

ΤΙ ΠΑΘΟΣ..!!!






ΕΙΣ ΜΟΥΣΑΣ   

(Ωδή πέμπτη)


Tας χορδάς ας αλλάξωμεν


ω χρυσόν δώρον, χάρμα

Λητογενέος μέγα·

τας χορδάς ας αλλάξωμεν


ιώνιος λύρα




 Άλλα σύρματα δότε


ζεφυρόποδες Xάριτες·

και σεις επί το ξύλον

μελίφρονον, υακίνθινον


βάλετε στέμμα.   




 Tας πτέρυγας απλώνει

ως τ' όρνεον του Διός,

& και υψώνεται το μέτρον

έως τον ουράνιον κήπον

των Πιερίδων.

              

Xαίρετε ω κόραι, χαίρετε

φωναί οπού τα δείπνα

των Oλυμπίων πλουτίζετε

με' χορών ευφροσύνας

κ' εύρυθμον μέλος.



Σεις τα αιθέρια νεύρα

της φόρμιγγος κροτείτε,

και τα θηρία, και τ' άλση

χάνονται από το πρόσωπον

της γης πλατείας.




Όπου τρέμουσιν άπειρα


τα φώτα της νυκτός,

εκεί υψηλά πλατύνεται

ο γαλαξίας και χύνει


δρόσου σταγόνας.  




Tο ποτόν καθαρόν

θεραπεύει τα φύλλα,

κ' όπου άφησε το χόρτον

ευρίσκει ρόδα ο ήλιος

και μυρωδίαν.



Oύτω υπό τους δακτύλους σας

η ελικώνιος λύρα,

τρέμει, και τ' άνθη αμάραντα

της αρετής γεμίζουσι

πάσαν καρδίαν.  




Όχι πατέρες, τύραννοι·


όχι άνθρωποι και τέκνα,


αλλά δειλά και αναίσθητα


ποίμνια τον κύκλον ήθελον


τρέξειν του βίου·    




Xείρες κεραυνοφόροι,

μόνον νώτα υποφέροντα

τας πληγάς· αν το δίκρανον

του Παρνασσού λιγύφθογγον

σπήλαιον εσίγα.  



Δια παντός μοιράσατε

θείαι παρθένοι την δίκην·

δια παντός χαρίσατε

των ανθρώπων αισθήσεις

υψηλονόους.  



Αφρίζουν τα ποτήρια

της αδικίας, δυνάσται

πολλοί και διψασμένοι

ιδού τ' αδράχνουν· γέμουσι

μέθης και φόνου.  



Tώρα ναι τώρα αστράψατε

ω Mούσαι, τώρα αρπάξατε

την πτερωτήν βροντήν,

κατά σκοπόν βαρέσατε

μ' εύστοχον χείρα.



Φυλάξατε τους ύμνους

δια τους δικαίους· μόνον

εις αυτούς την ειρήνην,

και τους χρυσούς στεφάνους

εις αυτούς δότε.



Ήτον ποτέ η εννέα

Oλύμπιαι φωναί

εκεί οπού χορεύουσι

της ημέρας η κόραι

λαμπαδηφόροι.



Ήκουον μόνον οι κύκλοι

των ουρανών, την σύμφωνον

θεόπνευστον ωδήν,

και τον αέρα ακίνητον

είχε η γαλήνη.



Αλλ' ότε το μειδίασμα

του θεού των ερώτων,

τον Kιθαιρώνα εσκέπασε

με' θύμον και με' κλήματα

σταφυλοφόρα·



Eκεί ο ρυθμός επέραστος

καταβαίνων, το βλέμμα

των γηγενέων δρακόντων

εχάθη, ως τα χαράγματα

χάνεται ο ύπνος.



Tου θεσπεσίου γέροντος

ιερά κεφαλή·

φωνή ευτυχής 'πού ευφήμησας

της κλεινής Αχαΐας

τ' άριστα τέκνα.



Eσύ θαυμάσιε Όμηρε

εξένισας τας Mούσας·

και του Διός η κόραι

εις τα χείλη σου απέθηκαν

το πρώτον μέλι.  



Eις τιμήν των θεών

εφύτευσας την δάφνην·

είδον πολλοί αιώνες

το φυτόν ευθαλές

υπερακμάζον.  



Mέσα εις το θείον στέλεχος

τι δεν εθησαυρίσατε

τα σίμβλα αιωνίως;

τι ω αώνιαι μέλισσαι

το παραιτείτε;



Όταν εις την αθλίαν

Eλλάδα από τα έσχατα

της ερυθράς θαλάσσης

των αραβίων πετάλων

ήλθεν ο κτύπος·



Eκεί προς τα λουτρά

όπου τας τρίχας πλύνουσι

των φοιβηΐων η Ώραι,

τότε δικαίως εφύγατε

ω Πιερίδες.



Kαι τώρα εις τέλος φέρετε

την μακράν ξενιτείαν.

χρόνος χαράς επέστρεψε,

και λάμπει τώρα ελεύθερον

το Δέλφιον όρος.



Pέει καθαρόν το αργύριον

της Iπποκρήνης· κράζει,

όχι τας ξένας, κράζει

σήμερον η Eλλάς

τας θυγατέρας.



Ήλθετε, ω Mούσαι, ακούω,

και χαίρουσα πετάει

πετά η ψυχή μου, ακούω

των λυρών τα προοίμια,

ακούω τους ύμνους.




ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ ( "Η ΛΥΡΑ" - 1824)


Κυριακή 10 Μαΐου 2009

ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ




Μη με διαβάζετε όταν δεν  έχετε


παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων
ή έστω μνημόσυνα.


'Οταν δεν έχετε
μαντέψει τη δύναμη
που κάνει την αγάπη
εφάμιλλη του θανάτου.


'Οταν δεν αμολήσατε αϊτό την Καθαρή Δευτέρα
χωρίς να τον βασανίζετε
τραβώντας ολοένα το σπάγγο.


'Οταν δεν ξέρετε πότε μύριζε τα λουλούδια
ο Νοστράδαμος.


'Οταν δεν πήγατε τουλάχιστον μια φορά στην Αποκαθήλωση.


'Οταν δεν ξέρετε κανένα υπερσυντέλικο.


Αν δεν αγαπάτα τα ζώα
και μάλιστα τις νυφίτσες.


Αν δεν ακούτε τους κεραυνούς ευχάριστα
οπουδήποτε.


Οταν δεν ξέρετε πως ο ωραίος MODIGLIANI
τρεις η ώρα τη νύχτα μεθυσμένος
χτυπούσε βίαια την πόρτα ενός φίλου του
γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόνκι άρχισε να διαβάζει ώρες δυνατά
ενοχλώντας το σύμπαν.


'Οταν λέτε τη φύση μητέρα μας και όχι θεία μας


'Οταν δεν πίνετε χαρούμενα το αθώο νεράκι.


Αν δεν καταλάβατε πως η Ανθούσα
είναι μάλλον η εποχή μας.


ΠΡΟΣΟΧΗ


ΧΡΩΜΑΤΑ





Μη με διαβάζετε
όταν έχετε
δίκιο.


Μη με διαβάζετε όταν
δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα...


Ωρα να πηγαίνω
δεν έχω άλλο στήθος.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΗΜΕΡΑ....


.....σαν τη μουσική που αναζητάει στο άπειρο 
αυτό που η ποίηση αποσιωπά εδώ στη γη.   (Τ.Λειβαδίτης)

* * * * * * * * * * * * * * * * * ** 
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ 
και το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων οργανώνουν συνέδριο 
με θέμα «Η Ποίηση σήμερα», 
αφιερωμένο στη μνήμη του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη 
με αφορμή την παρέλευση είκοσι ετών από τον θάνατό του.

Το συνέδριο θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα 
«Γεώργιος Καράντζας» της ΕΣΗΕΑ 
την Παρασκευή 8 και το Σάββατο 9 Μαΐου, (Ακαδημίας & Βουκουρεστίου 1ος όροφος-είσοδος ελεύθερη)
με τη συμμετοχή δεκάδων εισηγητών. 
Μεταξύ των ενοτήτων θα υπάρχουν απαγγελίες ποιητών μας. 

Οι ενότητες του συνεδρίου είναι οι εξής:
Εισαγωγική:Ο Λειβαδίτης όπως τον γνώρισα
Ποίηση και φιλοσοφία
Ποίηση και ιστορία
Ποίηση και μουσική
Οι νέοι και η ποίηση
Ποίηση, επιστήμη, τεχνολογία
Ποίηση και άλλες τέχνες
Η ποίηση στα ΜΜΕ
Ποίηση και ηλεκτρονικά ΜΜΕ

Π Ρ Ο Γ Ρ Α Μ Μ Α


Παρασκευή 8 Μαΐου

10.30 -  Έναρξη 

Προεδρείο: Βασίλης Βασιλικός, Γιώργος Δουατζής, Απόστολος Μπενάτσης, 

Εναρκτήριες Ομιλίες 
Γιατί Συνέδριο για την Ποίηση, Βασίλης Βασιλικός, συγγραφέας
Γιατί αφιέρωμα στον Τάσο Λειβαδίτη, Απόστολος Μπενάτσης, Επίκουρος Καθηγητής Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών, Γιώργος Δουατζής, ποιητής, δημοσιογράφος


Χαιρετισμοί 
Εκπρόσωπος του Αρχιεπίσκοπου Αθηνών & Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμου
Υπουργός Πολιτισμού Αντώνης Σαμαράς
Πρύτανης Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Ιωάννης Γεροθανάσης
Πρόεδρος Μορφωτικού Ιδρύματος Ε.Σ.Η.Ε.Α. Πάνος Σόμπολος

11.15 - Εισαγωγική ενότητα: Ο Λειβαδίτης όπως τον γνώρισα
Διαβάζοντας, μεταφράζοντας, μελετώντας τον Τάσο Λειβαδίτη, Σόνια Ιλίνσκαγια, Ομότιμη Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Λειβαδίτης – ταύτιση έργου και ζωής, Γιώργος Δουατζής, ποιητής, δημοσιογράφος
Ο άνθρωπος Τάσος Λειβαδίτης, Γιώργος Μαρκόπουλος, ποιητής
Η συνεχής επιστροφή του Τάσου Λειβαδίτη, Τίτος Πατρίκιος, ποιητής
Τελευταίος σταθμός ή τα χειρόγραφα του χειρουργείου, Μανόλης Πρατικάκης, ποιητής
Συντονιστής: Απόστολος Μπενάτσης, Επίκουρος Καθηγητής Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

12.15 Προβολή εκπομπής «Τάσος Λειβαδίτης»
της Λίλας Κουρκουλάκου από τη σειρά της ΕΡΤ «Οι ποιητές μας» 

12.45 Τέλος πρωινής συνεδρίας – Δεξίωση

14.00 - Ενότητα 1: Ποίηση και Φιλοσοφία 
Ο Γιώργος Χρονάς απαγγέλλει το ποίημά του Πάρμα από τη συλλογή του Τα ποιήματα 1973-2008 (εκδ. Οδός Πανός, 2008)
Λυρική εμπειρία και λυρική συνείδηση, Βαγγέλης Αθανασόπουλος, Καθηγητής Συγκριτικής Φιλολογίας, Πανεπιστήμιο Αθηνών,
Όταν η ποίηση κοιτάει τον ήλιο, Κωνσταντίνος Αλυσσανδράκης, Αστροφυσικός, Καθηγητής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Βουλευτής
Ποίηση: ο σαββατισμός της ζωής, Μάριος Μπέγζος, Καθηγητής Θεολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών
Μαρξισμός και ποίηση: Η λειτουργία της αντανάκλασης, Δημήτρης Γουνελάς, Αναπληρωτής Καθηγητής Φιλοσοφικής Σχολής Α.Π.Θ.
Η καταγωγική περιοχή της ποιήσεως ως φιλοσοφικός στοχασμός, Στέφανος Ροζάνης, δοκιμιογράφος, διδάσκων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Από το χάος στη μορφή, Νίκος Σταμάτης, ποιητής, συγγραφέας
Συντονιστής: Γιώργος Δουατζής, ποιητής, δημοσιογράφος
Συζήτηση – Παρεμβάσεις 
Ο Γιάννης Κοντός απαγγέλλει το ποίημά του Πορτρέτο ανδρός με άσπρη μπλούζα από τη συλλογή του Ηλεκτρισμένη πόλη (εκδ. Κέδρος, 2008)

15.30 Ενότητα 2: Ποίηση και Ιστορία
Ο Θανάσης Νιάρχος απαγγέλλει το ποίημά του Φωτιές τ’ Άι- Γιάννη από τη συλλογή 24 νυχτερινά τραγούδια (1968)

Ποίηση και Ιστορία: Το παράδειγμα της Πρώτης Μεταπολεμικής Γενιάς,  Βίκυ Πάτσιου, Καθηγήτρια Νέας Ελληνικής Φιλολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών
Αραβική ποίηση της ματαιότητας και της ελευθερίας, Ελένη Κονδύλη, Επίκουρη Καθηγήτρια Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών
Οι Ποιητές στην Πολιτεία, Γεωργία Λαδογιάννη, Επίκουρη Καθηγήτρια Φιλοσοφικής Σχολής  Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Δυο "καταραμένοι" ποιητές: Κ. Γ. Καρυωτάκης – Γιωσέφ Ελιγιά, Ελένη Κουρμαντζή, Λέκτορ Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Συντονιστής: Θανάσης Αντωνόπουλος, δημοσιογράφος
Συζήτηση – Παρεμβάσεις 
Η Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ απαγγέλλει το ποίημά της Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα από την ομώνυμη συλλογή (εκδ. Καστανιώτης, 2005)

*  *  *  Διάλειμμα  *  *  *

17.15 Ενότητα 3: Ποίηση και Μουσική
Ο Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης απαγγέλλει το ποίημά του Καλοί άνθρωποι από την ομώνυμη συλλογή (υπό έκδ. Ίνδικτος, 2009)
Χρειάζεται η Ποίηση τη Μουσική; Έχει ανάγκη η Μουσική την Ποίηση; Γιώργος Ανδρέου, συνθέτης
Τραγούδι: το ποίημα του δρόμου, Θοδωρής Γκόνης, ποιητής, σκηνοθέτης
Στίχος και ποίηση στο ελληνικό τραγούδι – ομοιότητες και διαφορές, Οδυσσέας Ιωάννου, στιχουργός, παραγωγός ραδιοφώνου
Η διαλεκτική ποίησης και μουσικής από την πλευρά της συνθετικής διαδικασίας, Δρ Αικατερίνη Καραμεσίνη, συνθέτρια
Συντονιστής: Παντελής Μπουκάλας, δημοσιογράφος
Συζήτηση – Παρεμβάσεις 
Ο Σπύρος Κατσίμης απαγέλλει το ποίημά του ‘Το ραντεβού από τη συλλογή Ο μετανάστης (εκδ. Γαβριηλίδης, 2004) 

18.20 Η φωνή του Τ. Λειβαδίτη – «Το ερωτικό»

18.30 - Ενότητα 4: Οι νέοι και η Ποίηση
O Στρατής Πασχάλης απαγγέλλει το ποίημά του Άουσβιτς από τη συλλογή Εποχή παραδείσου (2008).
Η απέραντη νεότητα του ποιητικώςς ζην., Νικόλας Ευαντινός, φιλόλογος, ποιητής
Συνομιλία με την ποίηση του Μίλτου Σαχτούρη, Δήμητρα Παπαϊωάννου, Δίπλωμα Ειδίκευσης Νέας Ελληνικής Φιλολογίας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Νάρκισσος και αυτομαστιγούμενος λόγος: από τον κίνδυνο στον τρόπο να κινδυνεύουμε, Αριστέα Παπαλεξάνδρου, ποιήτρια
Ποίηση και Τέχνη: το παράδειγμα του Μιχαήλ Άγγελου, Λαμπρινή Μπενάτση, Ιστορικός Τέχνης, Master of Arts University of Essex
Συντονιστής: Γιώργος Λεονάρδος, συγγραφέας, δημοσιογράφος
Συζήτηση – Παρεμβάσεις
Ο Μιχάλης Γκανάς απαγγέλλει το ποίημά του Και ιδού ίππος πυρρός από τη συλλογή Άψινθος (υπό εκδ. Κατσανιώτης)

Τέλος Α’ ημέρας


Σάββατο 9 Μαΐου

10.00 - Ενότητα 5: Ποίηση, Επιστήμη, Τεχνολογία
Η Λίνα Στεφάνου αππαγγέλλει ένα ποίημα από τη συλλογή της Στον κήπο με τις σαλαμάνδρες (εκδ. Μελάνι, 2008)
Ποίηση και ηλεκτρονική τεχνολογία: αναζητώντας το δακτυλικό αποτύπωμα του ύφους, Ερατοσθένης Καψωμένος, Oμότιμος.Kαθηγητής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων 
Ποίηση και Δημόσια Διοίκηση, Ζέτα Ασίκογλου, Διεθνές Κέντρο  «Σταύρος Νιάρχος», Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Συνάντηση Ποίησης και Θεωρίας: μια νέα πρόσληψη, Απόστολος Μπενάτσης, Επίκουρος Καθηγητής Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Συντονιστής: Γιώργος Μωραϊτίνης, δημοσιογράφος, Γεν. Γραμματέας Μορφωτικού Ιδρύματος Ε.Σ.Η..Ε.Α.
Συζήτηση – Παρεμβάσεις 
Ο Γιώργος Πήττας απαγγέλλει το ποίημά του Ο δύων ανατέλλων από τη συλλογή Ο δύων ανατέλλων και η πανσέληνος βροχή (εκδ. Νέα Σύνορα-Λιβάνης, 2000)

11.15 - Ενότητα 6: Ποίηση και άλλες Τέχνες 
Ο Γιώργος Βέης απαγγέλλει το ποίημά του Πρωτάθλημα, από τη συλλογή Λεπτομέρειες Κόσμων (εκδ. Ύψιλον, 2006)
Ποίηση και Καλές Τέχνες – Μια σημειολογική ματιά, Αλέξανδρος Λαγόπουλος, Ομότιμος Καθηγητής Α.Π.Θ, Αντεπιστέλλον Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών
Η ποίηση στον κινηματογράφο, Δήμος Αβδελιώδης, σκηνοθέτης
Το ποιητικό θέατρο, Kώστας Γεωργουσόπουλος, φιλόλογος, κριτικός θεάτρου,
Συναισθησία. Ένα παράδειγμα, Μαρία Μαραγκού, δημοσιογράφος, κριτικός τέχνης. Πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών και Ιστορικών Τέχνης.
Συντονιστής: Γιάννης Κορίδης, ποιητής, δημοσιογράφος
Συζήτηση – Παρεμβάσεις 
Ο Μανόλης Πρατικάκης απαγγέλλει το ποίημά του Ο τόπος μου από τη συλλογή Αφημένα ήσυχα στη χλόη (εκδ. Γαβριηλίδης, 1999)

*  *  *  Διάλειμμα  *  *  *

13.00 Ενότητα 7. Η Ποίηση στα ΜΜΕ
Ο διευθυντής του περιοδικού «Ποιητική» και μεταφραστής, Χάρης Βλαβιανός απαγγέλλει το ποίημά του Το ποίημα του Βερμέερ από τη συλλογή Διακοπές στην πραγματικότητα (Πατάκης, 2009)
Η ποίηση, ο καθημερινός και περιοδικός, δημοσιογραφικός Τύπος, Τάσος Γουδέλης, πεζογράφος, κριτικός, συνεκδότης περιοδικού «Το Δέντρο»
Τα ίχνη της ποίησης στον περιοδικό Τύπο, Σταύρος Ζουμπουλάκης, διεύθυντης του περιοδικού «Νέα Εστία»
Μεταξύ ορατού και αοράτου, Παντελής Μπουκάλας, δημοσιογράφος,
Η ποίηση στον Τύπο. Ο Τύπος στην ποίηση, Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, κριτικός
Συντονίστρια: Φανή Πετραλιά, δημοσιογράφος
Συζήτηση – Παρεμβάσεις 
Ο Κώστας Μαυρουδής απαγγέλλει το ποίημά του Χειμώνας από τη συλλογή Τέσσερις εποχές (υπό έκδοση)

14.15 - Ενότητα 8: Ποίηση και Ηλεκτρονικά ΜΜΕ 
Ο Γιώργος Μαρκόπουλος απαγγέλλει το ποίημά του Εκείνος ο γέροντας, από τη συλλογή του Μη σκεπάζεις το ποτάμι (Κέδρος 1998)
«Poeticanet» ένα σκάφος γεμάτο ποίηση διαπλέει το διαδίκτυο, Ιωσήφ Βεντούρας, διεύθυντης του ηλεκτρονικού περιοδικού Poeticanet
Η διαδικτυακή γλώσσα της ποίησης: από το χαρτί στην ιστοσελίδα, Βασίλης Μανουσάκης, διδάσκων Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, Μεταφραστής, συνεργάτης του ηλεκτρονικού περιοδικού Poema
Ενας διαδικτυακός κόσμος γεμάτος στίχους, Ρίτσα Μασούρα, δημοσιογράφος - μπλόγκερ
Η ποίηση στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και ο ρόλος του διαδικτύου, Γιάννης Παππάς, Πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Πατρών, Δ/ντής του ηλεκτρονικού περιοδικού Δι@πολιτισμός
Η διαρκής εφημερία της ποίησης στα μπλογκ, Σωτήρης Παστάκας, ποιητής, δημιουργός του ποιείν.gr 
Συντονιστής: Κώστας Μπετινάκης, δημοσιογράφος
Συζήτηση – Παρεμβάσεις
Ο Γιώργος Μπλάνας απαγγέλλει το ποίημά του Στρατηγός από τη συλλογή Η απάντησή του (εκδ. Νεφέλη, 2000)

Τέλος Συνεδρίου

ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
Γιώργος Δουατζής, ποιητής, δημοσιογράφος
Απόστολος Μπενάτσης, Απόστολος Μπενάτσης , Επίκουρος Καθηγητής Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Παντελής Μπουκάλας, δημοσιογράφος
 * * * * * * * * * * * * * * * * *  
Φτωχοί που περνάν στους δρόμους, 
κρύβοντας στα φαρδιά ξεχειλωμένα πανωφόρια τους κάποιον ποιητή,  
που του αρνήθηκε η τύχη 
ή τον ξεγέλασαν οι περιστάσεις
αλλά που τους χαρίζει καμιά φορά τα πιο ωραία τους δάκρυα.   (Τ.Λειβαδίτης)