ΔΟΛΩΜΑΤΑ ΑΠΟ ΣΙΓΟΥΡΙΑ

'Οπως το τραίνο με μπουμπουνητά στο τούνελ

Αγκομαχώντας χρόνϊα βρογχίτιδα κι αρθριτικά

Πιστεύοντας ακόμα σ'ένα πεπρωμένο από σκουριά και σίδερο.

Πιστεύοντας πως τα ταξίδια έχουν προορισμό

Τον φωτεινό σταθμό το αδίσταχτο φρένο.

Ακολουθώ τις ράγες που θαρρώ με εντελέχεια

Οδηγούν στην ψυχή μου. Υπάκουσα

Κλειδούχους και σφυρίχτρες με πηλήκιο

Γνωρίζοντας τη νομοτέλεια της υποταγής που υπόσχεται

Δικαίωμα στο γέλιο και τη χλεύη. Αντάλλαξα

Τον άνεμο με χώμα,σκότωσα

Το έμβρυο της έκπληξης για κάτι αειθαλές

Με την ελάχιστη ελπίδα πως το ανέλπιστο

Θέλει δολώματα από σιγουριά για να τσιμπήσει. Αστόχησα.

Βγες κοίτα λοιπόν το αμετάθετο άστρο

Τη νύχτα κοίτα πως το περιβάλλει

Θάλασσα έρεβους

Τον σεβασμό του έβενου γι'αυτή τη μικρή

Ακινησία φωτός.

Όμως κάποτε, ναι,

Σε κλάσματα αιωνιότητας το ακίνητο

Θα τιναχτεί απ'τον ύπνο της μοίρας του

Και

Με διάττον λεπίδι βουβής αστραπής

Θα ξεσκίσει

Τη μαύρη κοιλιά

Της γιαγιάς βεβαιότητας.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ (ΤΟ ΘΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ 1987)

Η ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Σα να σ'έπλασε ο Θεός με αμεταχείριστο χώμα,

φως και νερό, είσαι ωραία παράξενα.

Τα χέρια σου μοιάζουν

σαν ένας λαός συναγμένος 

που σκέφτεται πάνω στο στήθος σου. 

Μια κολόνα ο λαιμός σου

που στηρίζει ένα αέτωμα.  

Μια κατασκήνωση ειρήνης το γέλιο σου. 

Στ'ορθό μέτωπό σου,προσγειώνεται ο ήλιος παράξενα.

Είναι τα μαλλιά σου Μια ημερωμένη καταιγίδα.  

Και τα μάτια σου είναι η σοφία της σιωπής, 

η αρμονία της θύελλας, το "αγαπάτε αλλήλους".

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ (ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 1961)

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ..

Και τώρα που ξεμπερδέψαμε πια 

με τα μεγάλα λόγια,

τους άθλους, τα όνειρα, 

καιρός να ξαναγυρίσουμε στη ζωή μας-

αλλά, μάταια, το σχέδιο της πόλης άλλαξε, 

κατά πού πέφτει ο δρόμος που αγαπηθήκαμε παιδιά,

πού πήγε ο άνεμος που σκόρπισε τόσους συντρόφους, 

υπάρχει ακόμα ο κόσμος?-

τώρα στη γλώσσα μας 

μπερδεύονται παλιά τραγούδια,

κανείς δε μας καταλαβαίνει 

και μόνο τα παιδιά μαντεύουν πιο πολλά, 

μα μεγαλώνουν γρήγορα και τα πουλιά

πετάνε για να μη θυμούνται -

ένα τέτοιο παρελθόν και δεν απόμεινε 

παρά λίγη στάχτη,

όπου σκυμμένοι τα βράδια σχεδιάζουμε 

σημαίες, άστρα, λόφους, άλογα

κι ανάμεσα τους την τύψη ότι δεν τα δώσαμε όλα 

ελευθερώνοντας έτσι όρκους αλλοτινούς 

και τις πιο ωραίες χειρονομίες του μέλλοντος.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ (Από τη συλλογή : Ο τυφλός με το λύχνο- 1983)

H ΑΝΤΟΧΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ?

Οι όσες περίτεχνες ουτοπίες ακούραστοι καλλιεργήσαμε

μας εγκατέλειψαν νωρίς προδομένες κι αδικαίωτες.

Στρατολογούν από τότε καινούργιους οπαδούς, με την ελπίδα

ότι θα βρουν κάποιους γενναίους ιδαλγούς να τις στηρίξουν.

Ομως κι εκείνοι, νιώθοντας άβολα κι ανέτοιμοι για οράματα,

διαλέγουν άλλους στόχους προσιτούς και γρήγορα τις ξεχνάνε.

Μετέωρες έλκουν ξανά κάποιους ανύποπτους προσήλυτους,

άλλά κι αυτοί αμήχανοι σπεύδουν να τις απαρνηθούν.

Κάποτε ανέστιες οριστικά και μες στ'αζήτητα του κόσμου

βρίσκουν καταφυγή και νόημα στ'ανθρώπινα απωθημένα

και τότε ανακαλύπτουν και οικειώνονται απρόσμενα

παράδοξα πλούσια όνειρα που δεν γνωρίζουν όρια.

Τώρα, σαν αρχικοί γεννήτορες, ας μην αναρωτιόμαστε

για την τύχη τους : 

εκεί διαπρέπουν τελικά ακούραστες

σαν άπιαστα, ανέφικτα ιδανικά κι αλώβητες επιβιώνουν.

Βασίλης Καραβίτης (ΒΙΟΣ ΑΠΟΡΗΤΙΚΟΣ-2005)