LUMINI ΚΑΙ SOMBRI

ΚΑΙ ΣΚΛΗΡΗ ΣΩΣΤΗ ΠΕΤΡΑ
μπορεί να γίνεται κάποτε η μοναξιά σου.
Και άλλες φορές πάλι σκέτο πούπουλο.
Είναι φορές που την βρίσκεις να διαμορφώνεται
άλλοτε μέσα στην μεγάλη σύναξη των ανθρώπων
κι άλλοτε πάλι στην ερημία των πάρκων,
την ώρα που κι οι πάπιες ακόμη δεν σου δίνουν σημασία
κι αποσύρονται στην χλόη να κοιμηθούν.
Τότε είναι που νιώθεις την απελπισία να σου βγαίνει
από το στόμα έξω, χωρίς ίσως την δύναμη που μπορεί
να έχει ένα δηλητηριώδες φάρμακο,
αλλά και χωρίς τουλάχιστον τις θεραπευτικές του ιδιότητες.
Περνάς ένα διάστημα ταινίας βωβού κινηματογράφου.
Και ξαφνικά, τα γράμματα που δεν είχες αρχίσει να τα μιλάς,
βάλονται να σχηματίζουν με τρόπο απροσδόκητο ορισμένα ερωτηματικά.
Μήπως η απελπισία δεν είναι στο βάθος παρά μιά άπω ελπίς?
Οπόταν και η μοναξιά να είναι η μόνη αξία
που έχει την δύναμη να την αποκαλύψει?

Μια στιγμή.
Γιατί εδωπέρα έχει παρεμβληθεί ανάμεσα στον νόμιμο υποβολέα
ένα άλλος, λιγότερο ίσως πονηρός ώστε να παίζει με τα λόγια
και περισσότερο ευφυής, ώστε να προσαρμόζει τις φευγαλέες αλήθειες
στην μία και μόνη πραγματικότητα.
Και βέβαια εάν μοιάζουν μεταξύ τους ορισμένα λόγια
σημαίνει πως είναι από την ίδια οικογένεια, πως είναι συγγενείς.
Οπόταν μία δράση με τα ίδια πρόσωπα και γύρω από την ίδια υπόθεση,
θέλοντας και μη, αποκτά μιάν αληθοφάνεια πολύ πιο πειστική
στο επίπεδο της πραγματικότητας.
Χρειάζεται μεγάλη απόσταση και ανάλογο εύρος
για να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο.
Ποιό?
Της ζωής..και του τρόπου να ερμηνεύεις σωστά όλα της τα μυστήρια....

Οδυσσέας Ελύτης (Ο Κήπος με τις Αυταπάτες)