ΣΤΗΝ ΑΡΓΥΡΗ ΣΕΛΗΝΗ
Σελήνη να'ναι αλήθεια οτ'είσαι από ασήμι?
Κι όλοι αυτοί που στο βελούδο της προθήκης στέκονται
Αρθρώνοντας ψιθύρους αισθημάτων
'Αραγε
Σε ρίχνουνε στο τάσι του ματιού ζυγίζοντας
Βάρη κι αξίες?
Δεν βρίσκω άλλη εξήγηση. Πως μαγνητίζεις
Τον πόθο της απόκτησης και αλλοπαρμένοι
Ανοίγουν τις κουρτίνες βιαστικά ή απ'το μπαλκόνι
Ορμάνε να σε δουν. Ουράνια δόκανα
Στην έχουνε στημένη. Κι έχουν στείλει δυο αρκούδες να
οσμίζονται
Τα βήματά σου. Πρόσεξε
Το βέλος του Τοξότη, φυλάξου απ'το φαρμάκι του Σκορπιού.
Σελήνη, θα'ναι αλήθεια ότ'είσαι από ασήμι. Δέξου το
Πως μόνο εκείνο που μπορεί να πουληθεί έχει τιμή και είναι
Απ'όλους σεβαστό. Απ'όλους μας τιμώνται οι πουλημένοι.
Διάβολε
Δέκα χιλιάδες στίχοι έχουν γραφτεί για σένανε
Κι ούτε για δείγμα ένας που να πει
Τα στοιχειώδη. Ούτ' ένας αργυραμοιβός που να τολμήσει
Ξεκάθαρα μια προσφορά.
Το απρόσιτο μένει συχνά στο ράφι.
Κι ας ορέγονται.
Κάνε λοιπόν εσύ το πρώτο βήμα
Τώρα που ολόκληρη σε βλέπω κι αυγωμένη
Γιατί απ'αύριο θ'αρχίσεις να φυραίνεις
Κι έπειτα
Ποιός θα βρεθεί τα ωραία λεφτά του να πετάξει
Για το ασήμι σου
Το σώμα σου
Το εφήμερο
Το ελλιποβαρές
ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ (Από το ΘΑ και το ΝΑ του Θανάτου - 1987)
