Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ




'Εχουν και οι αισθήσεις την δική τους χημεία, όπως εκείνα τα πέραν των δέκα χαϊδευτικά δάχτυλα με των δύο ποιοτήτων δέρματα, ή το παρασκεύασμα κυανού από ουλτραμαρίνα με οξύ νερό της βερβένας..τέλος, last but not least, τα παραδοσιακώς αντίθετα, λεμόνι και ζάχαρη, όπως εδώ και αιώνες βρίσκουμε να συμβιούν ειρηνικά στον βυθό ενός κυπέλλου με καυτό τσάι.


Αχ αγάπη, πως καταφέρνεις ν'αποχωρίζεσαι απ' το στοιχείο του έρωτα! Πως τ'αφήνεις να φτάνει σε μιαν ύστατη έκρηξη και να εξαντλείται, τη στιγμή που εσύ ατάραχη συντηρείσαι και ανεβαίνεις όπως το λάδι πάνω απ' το νερό, για να κρατήσεις αναμμένη την φλόγα μιας ατελεύτητης ημέρας.


Με την κάθε μέρα που ζούμε γινόμαστε άθελά μας εκατομμυριούχοι θραυσμάτων από εικόνες που γεννάει το μέσα μας ασήμαντον.  'Οποιον δεν έτυχε να δει ποτέ του με πόση γρηγοράδα και χάρη ανεβοκατεβαίνει μέρα νύχτα και συναποκομίζει από το έδαφος άπειρα μικροπραγματάκια, σποράκια, πετρίτσες, φυλλαράκια, πευκοβελόνες, άχυρα και πούπουλα, μια μητέρα νεοσσών ώστε να μπορέσει να στεγάσει τα παιδιά της..όποιος δεν ξύπνησε τ' άλλο πρωί να βρει μια φωλιά στο γείσο της ταράτσας του και να σαστίσει απ'αυτό το στιγμαίο μήνυμα ζωής και μαγικής μαστορίας, δεν θα μπορέσει να καταλάβει πως με το ίδιο τιποτένιο υλικό, αποκόμματα εικονογραφημένων περιοδικών, κάποτε και βιβλίων, μπορεί να φτάσει κανείς, με μιαν ανάλογη μαγική μαστοριά, στην τεχνική της συνεικόνας..και κατ'αναλογίαν να δώσει το όραμα ενός κόσμου όπου το γραφικό σήμα παίρνει τη θέση απλού ψηφίου και να μεταδώσει άλλου είδους ποιητικά μηνύματα, όσο κι αν η γραφή πάντοτε βγαίνει πρώτη στην τελική αναμέτρηση.


Υπήρξαν μερικές περίοδοι που τις χαρήκαμε όπως ο τρελός την ελευθερία του .  Το γραφείο μου - κείνο της αφανούς γεωμετρίας- κόντευε σχεδόν να μεταβληθεί σε προξενείο εμμόνων ιδεών και υπερβατικών σχημάτων.  Κόρες του Αγίου Βορρά με υελώδη ωμοφόρια και άλλες με άλω χρυσή και προκαθορισμένη μέσα στο θερινό κατά τ' άλλα εορτολόγιο θέση..βάρκες πρηνείς μέσα στα πρίνα ή μόλις ξυμυτίζοντας απ'την κρυψώνα τους..κομμάτια θάλασσας όπως κανείς ποτέ δε τα 'δε, ιππάρια κυματοειδή, αύλακες αφρού περιουσίου.  Μιλώ για κάτι που είναι και όχι.  Κείνο το καίριο κι ένα, που το βρίσκεις σε μια πρώτη σελίδα κοριτσιού κι ώσπου να το 'ξηγήσεις, χάνεται.
Εχουμε τόσο πολύ τριφτεί πάνω στην κοινωνία και το κοινωνικό ψεύδος που και η ασήμαντη αλήθεια, ευθέως διατυπωμένη, μοιάζει παραδοξολογία.


Στην διάρκεια ενός σιγαρέττου που είναι η ζωή μας και όπου χαιρόμαστε και αυτοκαταστρεφόμαστε όπως άλλωστε και στους έρωτες, τις απόπειρες δημιουργίες, και οπουδήποτε αλλού, το μόνο φωσάκι που δεν σβήνει ακόμη κι αν ο χρόνος μας το πατά χάμω είναι το κάλλος.
Η απειροελάχιστη στιγμή όπου γευτήκαμε το κάλλος και την ενσωματώσαμε μια για πάντα μες στην ιδιωτική μας αιωνιότητα
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ (Ο Κήπος με τις Αυταπάτες)




11 σχόλια:

AERIKO είπε...

Eκατομμυριούχοι θραυσμάτων ...Nαι.

Η ιδιωτική μας αιωνιότητα δεν μπορεί μα και δεν θέλει να ξεφύγει απ'την αλήθεια της. Καλή Χρονιά με υγεία πρώτα απ όλα τα υπόλοιπα όπως κι ο χρόνος ειναι απλά ρευστά.! :)

"Τάκ-τάκ χτυπά τη θύρα η Σοφή Χελώνα.
Ανοίγει αγουροξηπνημένος ο Ποιητής.
Τι θέλετε;ρωτάει νευριασμένος.
Αγαπητέ μου,ζητώ συγγνώμη για την
ενόχληση,είπε χαμογελαστή η Σοφή Χελώνα.Ονομάζομαι Χρόνος,και έχω την τιμή να σας ανακοινώσω μίαν συγκλονιστικήν ανακάλυψιν.

Ανακάλυψη;έκαμε απορημένος ο Ποιητής.
Μάλιστα φίλε μου.Ανακάλυψη.
Δεν έχετε πεθάνει αλλα ζ ε ί τ ε .
Ζείτε Ποιητά.

Ουκέτι καιρός,αποκρίθηκε βαριεστημένα ο Ποιητής.Και βρόντηξε την πόρτα." Ι.Σ.Ρώσσης.

Διάττων είπε...

Δε μπορείς να φανταστείς πόση χαρά μου έδωσες με το μήνυμα που μου έστειλες. Έδειξες ότι δεν έφυγες, κι ότι υπάρχεις ακόμα. Δε είναι ωραίο να αποχωρούν οι άνθρωποι που διαθέτουν ένα κάλλος (όπως λέει και το ποίημα) και να δίνουν περισσότερο χώρο στην άμορφη (και γι' αυτό επικίνδυνη) μάζα που μας περιβάλλει σήμερα!

Αγαπητή Χριστίνα, έχεις τις ειλικρινείς κι εκάρδιες ευχές μου για ότι καλύτερο μέσα στο 2010, και για σένα προσωπικά, αλλά και για όσους αγαπάς. Υγεία πάνω απ' όλα, αγάπη, ευτυχία και (επειδή το έχω βίτσιο εγώ) ποιότητα και δημιουργία...

XRISTINA G.V. είπε...

Καλή Χρονιά Μαρία μου και από εδώ, και με όλα αυτά που παραμένουν αναλλοίωτα στον ρευστό χρόνο, να σε συντροφεύουν πάντα!!
Με αγάπη πάντα!!

XRISTINA G.V. είπε...

@D.A.
Εύχομαι αυτό το..βίτσιο σου να μην σε εγκαταλείψει ποτέ καλέ μου :))
Με την εκτίμησή μου πάντα,
Χριστίνα

Poe είπε...

Τώρα εμενα όλα αυτά απο τη μια μου αρέσουν γιατί με ωθούν να προσπαθώ σε καθε τομέα να βελτιώσω την στάση μου απένταντι στον "κόσμο", αλλά απο την άλλη με εξοργίζουν γιατί λέω, "αφού η γαμημένη η ανθρωπότητα τα έχει σηνειδητοποιήσει όλα αυτά, γιατί στο διάολο συνεχίζει σε τέτοια μιζέρια;.

Νήπως τελικά αυτό που κάνουμε όλοι οι "ποιητές", είναι να κουτσομπολεύουμε σε ενα πιο "αρτιστικό" επίπεδο και τίποτα παραπάνω;

Ψάχνω να μου πεις και εγω να εκτιμήσω το έργο των ποιητών με πρακτικούς όρους, με αποτελέσματα, πράγμα μη εφικτό...

Υπάρχει όμως μέσα μου, φυλακισμένος ενας λογιστης παγιδευμένος στο σώμα ενος κομμουνιστή παγιδευμένος στο σώμα ενος ποιητή, παγιδευμένος στο σώμα ενός ανθρώπου(σαν μπαμπούσκα ενα πράμα), και όλων αυτών, των αρέσει να τσακώνωνται...(!)

Όμως όπως και να το κάνουμε, κουμπάκια εχει και η ταμειακή μηχανή, κουμπάκια και το πληκτρολόγιο κουμπάκια και το πιάνο, κάθε ενα κάνει άλλη δουλειά, αλλά δέχεται με τον ίδιο τρόπο εντολές.

Παω να κοιμηθώ γιατί δεν ξέρω τι λέω...

XRISTINA G.V. είπε...

@Poe
Χμ..Οι "μπαμπούσκες" που υπάρχουν μέσα μας, καλά κάνουν και υπάρχουν και ακόμη καλύτερα όταν ..τσακώνωνται!! Το αντίθετο εκτός από πληκτικό θα ήταν και επικίνδυνο.Είτε σε προσωπικό είτε σε συλλογικό επίπεδο.
Συμμερίζομαι απόλυτα το ερώτημά σου σχετικά με το ποιείν των..ποιητών αν και τελικά όλοι "ποιούμε" με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Αλλοι με λέξεις και άλλοι με έργα.Ελπίζω να εξακολουθούν να υπάρχουν πάντα κάποιοι χαρισματικοί που θα συνδυάζουν και τα δύο σε πείσμα των καιρών...και η λίστα δεν είναι μικρή, αν επιχειρούσα να καταγράψω μερικούς, θα αδικούσα κάποιους άλλους.Δεν γίνεται όμως να μην αναφερθώ στον Τσε και την αγάπη που είχε για τον ποιητικό λόγο...
Ευχαριστώ για το ιδιαίτερα ενδιαφέρον σχόλιο που άφησες και μια ευχή να περνάς καλά σε ότι και αν κάνεις!!
Χριστίνα

Poe είπε...

Και εγω θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν, εν ζωή, ενεργά άτομα, που αρνούνται να δεχθούν την υποτιθέμενη φύση του ανθρώπου.

Αυτή την φύση που τον θέλει να υποκύπτει στη θέληση του "δυνατού", να επιβάλει τη θέληση του στους αδύναμους, να κάνει κατάχρηση εξουσίας, να χρησιμοποιεί κάθε του δυνατότητα ώς οπλικό σύστημα.

Υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεσμένοι, εθελοντές καταπιεσμένοι, που όχι μόνο δεν αντιστέκονται, αλλά γλύφουν και τα πόδια του καταπιεστή τους σε κάθε ευκαιρία γιατί ο ραγιαδισμός ποτέ δεν πεθαίνει.

Αυτό που πρέπει ο κόσμος να καταλάβει, είναι πως η ελευθερία δεν είναι συννώνυμο της ειρήνης, και πως χωρίς θυσίες δεν αλλάζει τίποτα. Βέβαια θα μου πεις, γιατί να κάνει κάποιος θυσίες, σάμπως δεν είναι μάταιο;

Εκεί πραγματικά δεν έχω ικανοποιητική απάντηση, πως να κοστολογήσει κανείς τον αγώνα; Πως να κοστολογήσει τη σύγκρουση, πως να κοστολογήσει την ήττα; Πως να κοστολογήσει τον θάνατο στις επάλξεις;

Όχι, δεν μπορείς να γνωρίζεις αν σε συμφέρει να αντιδράσεις, απλά απο κάποιο σημείο και πέρα, διαφορετικό για τον κάθε άνθρωπο, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, όχι επειδή δεν έχεις επιλογή, αλλά επειδή κάνεις επιλογή!

XRISTINA G.V. είπε...

Ολα θέμα επιλογών δεν είναι τελικά? Επιλογή της ..αντί-δρασης ή της μη-δράσης? και αν όλα έχουν ένα αντίτιμο, πιστεύω η "κοστολόγηση" γίνεται με διαφορετική μονάδα μέτρησης για τον καθένα..

negentropist είπε...

Κατευθείαν στο κέντρο Χριστίνα ... και όχι στο περιθώριο. Έτσι νομίζω :)

Misty Blue

Midnight at the Oasis

Καλό Σ/Κ

:)

negentropist είπε...

Κατευθείαν στο κέντρο Χριστίνα ... και όχι στο περιθώριο. Έτσι νομίζω :)

Misty Blue

Midnight at the Oasis

Καλό Σ/Κ

:)

XRISTINA G.V. είπε...

@negentropist
:)) ευχαριστώ, αλλά πιστεύω ότι από κάποια απόσταση βλέπεις πάντα καλύτερα..
Κ/Σ και σε σένα!!!