LUMINI ΚΑΙ SOMBRI

ΚΑΙ ΣΚΛΗΡΗ ΣΩΣΤΗ ΠΕΤΡΑ
μπορεί να γίνεται κάποτε η μοναξιά σου.
Και άλλες φορές πάλι σκέτο πούπουλο.
Είναι φορές που την βρίσκεις να διαμορφώνεται
άλλοτε μέσα στην μεγάλη σύναξη των ανθρώπων
κι άλλοτε πάλι στην ερημία των πάρκων,
την ώρα που κι οι πάπιες ακόμη δεν σου δίνουν σημασία
κι αποσύρονται στην χλόη να κοιμηθούν.
Τότε είναι που νιώθεις την απελπισία να σου βγαίνει
από το στόμα έξω, χωρίς ίσως την δύναμη που μπορεί
να έχει ένα δηλητηριώδες φάρμακο,
αλλά και χωρίς τουλάχιστον τις θεραπευτικές του ιδιότητες.
Περνάς ένα διάστημα ταινίας βωβού κινηματογράφου.
Και ξαφνικά, τα γράμματα που δεν είχες αρχίσει να τα μιλάς,
βάλονται να σχηματίζουν με τρόπο απροσδόκητο ορισμένα ερωτηματικά.
Μήπως η απελπισία δεν είναι στο βάθος παρά μιά άπω ελπίς?
Οπόταν και η μοναξιά να είναι η μόνη αξία
που έχει την δύναμη να την αποκαλύψει?

Μια στιγμή.
Γιατί εδωπέρα έχει παρεμβληθεί ανάμεσα στον νόμιμο υποβολέα
ένα άλλος, λιγότερο ίσως πονηρός ώστε να παίζει με τα λόγια
και περισσότερο ευφυής, ώστε να προσαρμόζει τις φευγαλέες αλήθειες
στην μία και μόνη πραγματικότητα.
Και βέβαια εάν μοιάζουν μεταξύ τους ορισμένα λόγια
σημαίνει πως είναι από την ίδια οικογένεια, πως είναι συγγενείς.
Οπόταν μία δράση με τα ίδια πρόσωπα και γύρω από την ίδια υπόθεση,
θέλοντας και μη, αποκτά μιάν αληθοφάνεια πολύ πιο πειστική
στο επίπεδο της πραγματικότητας.
Χρειάζεται μεγάλη απόσταση και ανάλογο εύρος
για να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο.
Ποιό?
Της ζωής..και του τρόπου να ερμηνεύεις σωστά όλα της τα μυστήρια....

Οδυσσέας Ελύτης (Ο Κήπος με τις Αυταπάτες)

ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ

ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ Α! -ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ (ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ)

Στο βυθό της μουσικής τα ίδια πράγματα σ'ακολουθούν μετουσιωμένα.
Η ζωή παντού μιμείται τον εαυτό της.
Κι εσύ κρατώντας το φώσφορο στην παλάμη σου
κυκλοφορείς ασάλευτη μέσα στις ίνες της πελώριας τύχης.
Και τα μαλλιά σου ποτισμένα στην Ενάτη καμπυλώνουν τις θύμησες
και παιρνούν τους φθόγγους στο στερνό αέτωμα της αμφιλύκης.
Πρόσεξε!
Η φωνή που άλλωτε ξεχνούσες ανθίζει τώρα στο στήθος σου.
Το κοράλλι αυτό που ανάβει ολομόναχο,
είναι το τάξιμο που δεν έστερξες ποτές σου.
Κι η μεγάλη πυρά που θα σ'αφάνιζε είναι αυτός ο ανάλαφρος ίλιγγος
που σε δένει μ'απόχρωση αγωνίας στα λοίσθια των μενεξέδων.

Στο βάθος της μουσικής συνταξιδεύουμε....

Οδυσσέας Ελύτης (Προσανατολισμοί)

ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ Β!-ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ (ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ)


Τα μουσικά βίντεο Α! και Β! είναι του LYNKEA από το http://www.youtube.com/Lynkeas

ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Και μες στο απόλυτο σκοτάδι θα σε συναντήσω, φίλε.
Ήρωα που πέθανες για ιδανικά
με το φακό θα σ' εντοπίσω.
Θα σου μιλήσω για πράγματα κοινά
που τ' αγνοούσες.
Τώρα το αίμα χύνεται μονάχα στα τροχαία.
Ήσυχες Κυριακές στο πάρκο με τα παιδιά∙
κάθε Δευτέρα σινεμά.

Ζούμε τα γεγονότα απ' τις εφημερίδες, τον έρωτα
στα εικονογραφημένα περιοδικά.
Στην ταβέρνα πότε-πότε οι φίλοι, ξαναγυρνούμε στα παλιά.

Ο Γιάννης γλίτωσε απ' τα συνδικάτα
-πάνε τα δωρεάν τρεχάματα για τα κοινά-
μπουτίκ η Μαίρη άνοιξε, αντίκες και κεραμικά
-το γυναικείο ζήτημα το ξεπέρασε σωστά.
Κι ο Μάρκος, τι ξενύχτια γράφε-σβήνε στα ντουβάρια
τι λαϊκά συλλαλητήρια, τι ξύλο και κυνηγητά
οργανωτής πωλήσεων τώρα, θυμάται και χαμογελά.

Κι αν απομείναν λίγ' αγύριστα κεφάλια
κρατάνε θέσεις και φυλάκια αλωμένα
παίζοντας -μάταια- τ' αλλοτινά αλλόκοτα θηρία
θ' απελαθούνε νύχτα, για Λίβανο ή Συρία.

Στάσου στο φως να σε φωτογραφήσω.
Μη στρέφεις το πρόσωπο αλλού.

ΠΑΝΟΣ ΘΑΣΙΤΗΣ( ΑΚΡΟΣΤΙΧΙΣ ΣΕ α ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΟΙΝΑ-1980)

ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΛΟΓΙΑ

Μα πόσα λόγια φτάνουν στον προορισμό τους ?
Αραγε πόσα λόγια έχουν αποδέκτη?
Λόγια του τρεχούμενου νερού
με λειασμένα βότσαλα της ακροποταμιάς
Λόγια φιλάργυρα της στάλας
που πέφτει από τη σφιγμένη βρύση
Λόγια κλεισμένα στο ανήλιαγο δωμάτιο
σαν χέλια αργά και ράθυμα στη στέρνα
Λόγια με μυρωδιά σκουριάς της υδροφόρου
που περιμένουν στο νησί
Λόγια που ευφραίνουν,
ανέλπιστο δώρο ξεχασμένων γενεθλίων
...........................
Λόγια που μαγνητοσκοπούν τα μύχια της ψυχής
όπως ο καθετήρας μες στις αρτηρίες
Λόγια περίσφιχτων σωμάτων που διατηρούν
την ηδονή ακόμα και στις αναμνήσεις
..........................
Λόγια του οχυρωμένου έρωτα όπως το πετραδάκι
μες στο στρείδι που δεν γίνεται μαργαριτάρι
...........................
Λόγια της ανοιγμένης μπλούζας,
του ξεκούμπωτου παντελονιού,
του σηκωμένου φουστανιού,
του οργασμού που συγχρονίζεται
όπως το πιάνο κι' η ορχήστρα στο 4ο κοντσέρτο
...........................
Λόγια του καθυστερούμενου μισθού,
του χρέους που έχει λήξει,
μικρούλικα λόγια σε συμβάσεις
με ανάληψη υποχρεώσεων και παραίτηση δικαιωμάτων
............................
Λόγια των ποδοσφαιρικών γηπέδων, των λαϊκών αγορών,
των συνταρακτικών αποκαλύψεων,
ίδια με την όγδοη επανάληψη τηλεοπτικής σειράς
............................
Λόγια της τρέλας που αγκιστρώνεται με απόγνωση
στη δική της λογική και λόγια φρονιμάδας
που ψύχραιμα υποδύεται την τρέλα
............................
Λόγια παροδικών υπουργών που ονειρεύονται
μακρόβιες σπουδαίες θέσεις, όπως τα παιδιά
ονειρεύονται κατορθώματα για όταν θα μεγαλώσουν
Λόγια ισόβιων αρχιερέων που προσπαθούν να περιθάλψουν
διψώντας για εξουσίες υπουργών
...........................
Λόγια που θέλουν να καινοτομούν,
ζυγίζοντας ποιούς θα δυσαρεστήσουν,
λόγια που αναπέμπονται στον ουρανό
και ξαναπέφτουν σταν λασπωμένες στάλες
Λόγια που φέρνουν χωρισμούς όπως τα ρήγματα
που ανοίγουν οι σεισμοί κι αργότερα λησμονιούνται
Λόγια όπως γάντζοι, άρπαγες, δίχτυα,
που συνενώνουν έστω και αν δεν το επιθυμούμε
............................
Λόγια που λέγονται μέσα μας ακόμα και όταν μένουμε αμίλητοι

Αλίμονο, η βαρύτερη τιμωρία είναι να μην μπορείς
να βρεις τα λόγια για όσα πράγματα θα ήθελες να πεις.

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ (Η ΝΕΑ ΧΑΡΑΞΗ)