ΤΟ ΘΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Έτσι λοιπόν χωρέσανε στα μάτια σου τόσες κοινές
ασήμαντες εικόνες
Ποιος θα ’χει χρόνο κάποτε να βυθιστεί στη λίμνη
μιας ανάμνησης
Η αιωνιότητα κρατάει τόσο λίγο
Όμως, δε γίνεται, θα υπάρχει κάπου μια μικρή
δικαιοσύνη να εξηγεί
Με ποιες προθέσεις φεύγει ένας άνθρωπος
Με πόσα θα και πόσα να που ψιθυρίζει ο θάνατος
Σβήνει ασυλλόγιστα ολόκληρη ζωή
Αφού, το ξέρεις, ένα μόλις δευτερόλεπτο αρκεί
ν’ αλλάξουν τώρα δυο φτερά τη ρότα τους
Και, μην ακούς, τα δευτερόλεπτα πληρώνονται ακριβά
Γι’ αυτό κι ο άνθρωπος εκείνος φεύγει απένταρος
Με τον πνιγμένο ρόγχο ενός κυνηγημένου
Λεπτά χρειάστηκε λεπτά
Χιλιάδες δευτερόλεπτα
Για ν’ αγοράσει τι; ασήμαντες εικόνες
Μα πώς μπορεί να ξεχρεώσει τώρα πού να δανειστεί
Πόσες εικόνες να πουλήσει απ’ την ανάμνηση
Μια δυναστεία εικόνες παλιωμένες
Γεννοβολάνε τα λεπτά κι ο τόκος βγαίνει αβάσταχτος∙
Κανείς λοιπόν δεν έχει να πληρώσει;

ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ - 1987

ΠΙΑΝΟ ΒΥΘΟΥ...

για τον Μιχάλη..

ΟΤΑΝ ΚΟΠΑΖΕΙ Ο ΘΟΡΥΒΟΣ (1)
Για το ψωμί, το δίκιο, την αλήθεια, ίσως και να μη
φτάνει μια ζωή,
μα τη ζωή μου την ένιωσα ζωή μες στον αγώνα αδέλφια.

Και για να μάθω να μιλώ όταν ο τρόμος τα στόματα
βουβαίνει
να μάθω ν'ανορθώνομαι όταν θεριεύει ο θάνατος
για να μπορώ τα ίδια τα λάθη μας ν'αντέχω
με πόσες αδυναμίες έπρεπε να κατανικήσω
με πόσες πρέπει κάθε στιγμή ν' αντιπαλεύω...

Ομως μονάχα τούτη συγχωρέστε μου :
όταν κοπάζει ο θόρυβος και μένω μοναχός
μ'ένα μου αγαπημένο πρόσωπο
για την αγάπη του που ολόκληρος διψάω
δεν μπορώ ν'αγωνιστώ.
Αν την επιδιώξω τη χάνω.
Αν την διεκδικήσω τη σκοτώνω.
Αδέλφια μου συγχωρέστε με, μα η αγάπη
που πιο βαθιά γυρεύω
πρέπει να μου δοθεί μονάχη.

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ (ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΞΑΝΑ 1959-1962)

το βίντεο του spyroshapiro από το http://www.youtube.com/spyroshapiro

ΛΙΓΑ ΓΑΡΟΥΦΑΛΛΑ

Ζει η απουσία λοιπόν, μαζί μας ή και μόνη της, τη ζωή της,
χειρονομεί αδιόρατα, σωπαίνει, φθείρεται, γερνάει
σαν ύπαρξη σωστή, με το βουβό χαμόγελο που ρυτιδώνει λίγο
λίγο
στο στόμα και τα μάτια, με το χρόνο το δικό μας μετρημένη,
χάνοντας χρώματα, πληθαίνοντας τη σκιά της-
ζει και γερνάει μαζί μας και χάνεται μαζί μας, κι απομένει σε
ό,τι αφήνουμε.

Και πρέπει να προσέχουμε την κάθε κίνηση και σκέψη μας και λέξη
γιατί, για ό,τι γίνεται κείνο που λείπει,
φέρουμε τώρα, εμείς μονάχα, ακέραια την ευθύνη.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ-(Σχήμα της Απουσίας ΙΧ 1958)

Το βίντεο του orfea1973 από το

www.youtube.com/orfeas1973

ΑΠΟΨΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ

Aυτούς που βασανίζονται κλεισμένοι, στο καβούκι τους
—Ν' ακούνε μουσική και να καπνίζουν—
Αυτούς που αποπειράθηκαν ν' αυτοκτονήσουν με ομορφιά
—Ρούφηξαν το βιτριόλι της και κάηκαν—
Αυτούς που ο φόβος τους φυτεύει στις ερμιές
Αυτούς που άυπνοι αιωρούνται στον αέρα
Αυτούς που κάναν έρωτα και μείνανε πιο μόνοι
Αυτούς που ανέκφραστοι ακολουθούν μια νεκροφόρα μνήμη
Αυτούς που λιώνουν βουτηγμένοι στα χαρτιά
Αυτούς που βλέπουν τ' όνομα τους στο κουδούνι
Και το χτυπούν δαιμονισμένα
να ξυπνήσει
ο ένοικος.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ

...Αυτούς, που αφού το διαβάσουν,
πρόχειρα και βιαστικά θα πουν στον εαυτό τους,
ότι δεν τους αφορά....

XRISTINA G.V.

ΜΙΚΡΕΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ

ΣΥΝΑΞΗ ΣΙΩΠΗΣ

Σαν τη γραμμή στο φως,
Που γράφει το πουλί
Μ' αστραφτερό φτερό και χτύπο,
Μες στη μετέωρη θαμπή του αποδημία,
Θα χαράζει το γλήγορο πέρασμά σου.

Κάτω από κάθε σύγνεφο κυνηγημένο
Από Βοριά και Νότο, κάτω από κάθε ήλιου στροφή.

Πώς φωσφορίζει η θάλασσα
Στη θαμπωμένη καταχνιά.

Η αναμμένη λάμπα, που έσβησε,
Κι αντιφεγγίζει και θ' αντιφεγγίζει.

Η έξαφνη λάμψη που έλαμψε.
Ατελείωτη εξαφάνιση εκθαμβωτική.

Τόσοι ήλιοι σβηστοί,
Τόσα κλειστά Βλέφαρα, φώτα μες στη νύχτα.

Μια αγάπη εδώ αγαπήθηκε,
Μια αγάπη, όσο καμιά.

Βαραίνουν τα σώματα μέσα στο χρόνο
Σηκώνοντας απάνω τους τη θλίψη τους
Την ακατάλυτη, σηκώνοντας τη μοναξιά.

Σαν τα πανάρχαια σταματημένα δέντρα.
Βαραίνουν τα πράγματα, που βρέθηκαν
Γύρω μας, μέσα μας, μες στην αγάπη,
Φορτωμένα την άφθαρτη ουσία μας.

Συνοδεία αχώριστη,
Σύναξη σιωπής.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΜΕΛΗΣ (ΕΞΟΔΟΣ 1968)