Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ....

Τα σπίτια....φυτρώνουν κι αυτά σαν τα λουλούδια,
μαραίνονται κι αυτά με τα χρόνια,
άμα παίζαμε το βίντεο της ζωής μας γρήγορα,
θα μέναμε εκστατικοί.

Μπαίνεις για πρώτη φορά αγκαλιά στα χέρια σπίτι μόλις γεννιέσαι,
βγαίνεις μετά αγκαλιά ή με το καρότσι,
μετά με τα παπούτσια σου,
τα πρώτα,
μετά με ένα παιχνίδι στο χέρι,
ένα σκούφο μέχρι τα μάτια
και το άλλο χέρι, στο χέρι του πατέρα ή της μάνας...

Μετά κρατάς μια σάκκα,
μετά μόνο τα κλειδιά και ένα πουλόβερ,
"που ήσουνα τόσες ώρες",
"άσε μας ρε μάνα"...

και από 'κει και μετά όλο κάτι κρατάς...
τη πρώτη σου βαλίτσα για την εκδρομή,
τον έρωτά σου,
που τον φέρνεις σπίτι όταν λείπουν οι δικοί σου,

μετά κρατάς το δικό σου παιδί εσύ,
και το φέρνεις,
μετά κρατάς τους δικούς σου,
που μεγάλωσαν και τους πας όπου θέλουν,
σε καμία θεία ή σε κανένα γιατρό,

μετά κρατάς το στόμα σου κλειστό
και λες λίγα μεσ'το σπίτι..

μετά κρατάς τα έπιπλα για να περπατήσεις,
όλα από μια πόρτα περνάνε..

όλα περνάνε..
η ζωή η ίδια, είναι ένα πέρασμα..
"περνάς καλά",
"να περάσεις καλά",
"περαστικά",
"περαστικός ήμουν",
έτσι έπρεπε να λες..

ο έρωτας, όταν έρχεται
και σε βρίσκει απροειδοποίητα,
και μεις του λέμε "περάστε",
"περάστε παρακαλώ"
και τον κοιτάμαι όλο πόθο,
λες και είναι παντοτινός...

ΛΙΝΑ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

2 σχόλια:

AERIKO είπε...

Καθ'οδόν διδασκόμαστε.Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού γι'αυτο και δεν έχει σημασία η διάρκεια αλλά η ένταση.Να μην υπάρχεις απλά αλλά να ζείς.Ολα περνούν και φεύγουν γι'αυτο και δεν πρέπει να επενδύουμε στο αύριο.Αυτό σημαίνει συλλέκτης στιγμών να βλέπεις κι όχι απλά να κοιτάς.
Καλό Ξημέρωμα Χριστίνα με την αγάπη μου πάντα :)))

XRISTINA G.V. είπε...

"..πέρνα περαματάρη τον ποταμό
πάρε κι εμέ μαζί σου στον μισεμό
κι εκεί στον καταράχτη και στον γκρεμό
θα μάθω του συμπάντου το λυτρωμό"
αντε και ..περαστικά μας!
Καλό ξημέρωμα Μαρία μου, την αγάπη μου!