Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008

ΓΙΑ ΤΟ ΑΕΡΙΚΟ.. ." ΕΥΤΥΧΩΣ ΜΑΣ ΕΜΕΙΝΕ Η ΡΟΚΙΑ"


"Φάλτσο η πορεία", φίλε μου.
Οταν μας φώναζαν οι γέροι ναυτικοί να πάρουμε μαζί μας

μια πυξίδα, βγάζαμε γλώσσα και τους κοροϊδεύαμε.

Η θάλασσα είναι δική μας, τους απαντούσαμε.

Ο ουρανός είναι δικός μας. Η γη είναι δική μας. Πώς θα χαθούμε?


Στο κάτω κάτω, υπάρχει ο πολικός αστέρας.

Ποιά είναι η ρότα σας. Επέμεναν αυτοί.

Κι εμείς κομπάζαμε και κάναμε γκριμάτσες πίσω απ'τη πλάτη τους.

'Η και μπροστά τους. Δεν είχαμε ενδοιασμούς.

"Φάλτσο η πορεία" φίλε, τελικά.

Κι ούτε που προλάβαμε ν'ανοιχτούμε στους μεγάλους ωκεανούς.

Τίποτα δεν ανακαλύψαμε σπουδαίο σ'αυτό το ταξίδι.

Η αίσθηση μονάχα πως τα λιμάνια ήταν μακριά.

Η βεβαιότητα μονάχα πως τα δελφίνια χόρευαν για μας.

"Φάλτσο η πορεία"! Κανείς δεν αμφιβάλλει πια.

Ομως...Υπάρχουν πάντα κάποια δειλινά, όταν ο ήλιος

σκορπιέται και χαρίζεται στα κύματα, όταν ο Θεός

χωράει σ'ένα μικρό ροδί συννεφάκι, που εμείς, καθισμένοι

στην κουβέρτα, παίρνουμε την κιθάρα μας και τραγουδάμε.


Οχι, δεν είμαστε πικραμένοι.

Ναυαγοί είμαστε σε μιαν απέραντη νοσταλγία.

Τραγουδάμε για την ψυχή μας, που νομίσαμε πως θα

την κάνουμε σημαία της γης.

Για τα ξύλινα αλογάκια και τις καραμούζες μας που

ξεκινήσαμε να κατατροπώσουμε τον εχθρό.

Για τις αφίσες με τα ουράνια τόξα που δεν κολλήσαμε.

Για το παραμύθι που δεν είπαμε.

Για τον κόσμο που δε χώρεσε στ' όνειρό μας.

Για τον πολικό αστέρα που μας πρόδωσε.


Τραγουδάμε για την αγάπη που δε γνωρίσαμε.

Για τον έρωτα που κρεμάσαμε φεύγοντας στα κλαδιά

της γιασεμιάς. (Αραγε υπάρχει πάντα αυτή η γιασεμιά?)

Για το χάδι που αψηφήσαμε.

Για την ανθοδέσμη που δε στείλαμε στη μάνα μας.

Για την ανατροπή που ξεκινήσαμε, τρώγοντας

μπισκότα με γέμιση σοκολάτας.

Για τα κοχύλια που μαζέψαμε και δεν μοιράσαμε.


Τραγουδάμε για τη νίκη που δε γιορτάσαμε.

Για την ήττα που δεν υπογράψαμε.

Για τους φίλους που μας έδωσαν.

Τραγουδάμε για μας. Για το βίτσιο μας. Για το φάλτσο μας.

Αυτό εννοούν, όταν ακούτε να λένε,
"τους έμεινε μόνο η ροκιά".
ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΑΡΙΑ


3 σχόλια:

AERIKO είπε...

Xριστίνα τι να λεμε τωρα...!!:))
Mε εχεις κατασυγκινησει.!!Και το κείμενο και το κλιπάκι πολυ δικα μου και πολυαγαπημένα.Σ'ευχαριστω απο καρδιας,σου ευχομαι καλο βραδυ,και σου χαρίζω με τη σειρά μου ενα απο τα πιο αγαπημενα μου της Αλκυόνης.
Με την αγάπη μου πάντα.:))

"Είναι μερικοί...Εκεί κοντά στα μεσάνυχτα,που ξύνουν το σκοτάδι με τα νύχια τους και βρίσκουνε κομμάτια φως."

XRISTINA G.V. είπε...

Καλό βράδυ και από εδώ Μαρία..θα τα πούμε σύντομα και από κοντά!
Την αγάπη μου

Poe είπε...

Όπως έλεγε και ο Πλάτωνας, υπάρχει ο κόσμος των ιδεών και ο κόσμος των αισθήσεων. Τείνουμε με τις αισθήσεις να προσπαθούμε να συλάβουμε τον κόσμο των ιδεών, είναι ίσως επειδή θέλουμε να αποδείξουμε ότι είμαστε κάτι παραπάνω απο σάρκα και αίμα.

Εγω δεν ξέρω αν υπάρχει πραγματικά κόσμος των ιδεών ή κάτι αντίστοιχο να κατακτήσουμε εκεί έξω-πάνω-κάτω-ή σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Παρόλα αυτά, προτιμώ να έχω τις αισθήσεις μου προσανατολισμένες στην αναζήτηση του και όπου με πάει.

Και ας μη με πάει...