Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Λόγια που τα προμελετήσαμε, μα που όταν ήρθε η ώρα
δώσαν τη θέση τους σε μια δειλή σιωπή -
..............
Kανείς δε θα μάθει ποτέ
με πόσες αγρύπνιες συντήρησα τη ζωή μου...
...αυτό που μας μεγαλώνει είναι, ίσως, η ίδια η παιδικότητα, που μας διώχνει, για να μην, τελικά, εννοήσουμε.
....................
...ο καθένας ζεί με το τρόπο του την αιώνια παραπλάνηση..
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ


3 σχόλια:

AERIKO είπε...

Δακρυ ακριβο που καθαριζει το ματι
της ψυχης.Απιστευτα ωραιο.!!!
Συνειρμικα μου ηρθε στο νου ενα αγαπημενο του Λουντεμη.
"Η πρωτη κραυγη του ανθρωπου ειναι το κλαμα.Απο κει και περα ή παραμενει ανθρωπος και κλαίει,ή γινεται τέρας και κάνει τους άλλους να κλαίνε...."

Χριστίνα χαίρομαι που ανακάλυψα το
Περιθώριο με τις αγαπημενες λεξεις,σκεψεις,και μελωδίες.
Την πιο Αερινη και τρυφερη Καλημερα
και την αγάπη μου.:))

XRISTINA G.V. είπε...

Καληνύχτα (πλέον) Μαρία μου. Σ'ευχαριστώ για τα πάντα ουσιαστικά και ωραία σχόλια σου.
Την αγάπη μου

Διάττων είπε...

Όσο για το Λειβαδίτη (γιατί παρατηρώ την ύπαρξη αρκετών Ποιητών στα αρχεία σου) σε παραπέμπω στο δικό μου δικτυακό χώρο (http://notforthemass.blogspot.com)όπου έχω ανεβάσει και τη φωνή του ίδιου του Ποιητή...