"Μαγδαληνή"

«Ω Κύριε, εγώ 'μαι που έσπασα
στα μυρογιάλιστα ιερά σου πόδια την καρδιά μου,
και τα ολόξανθαμακριά μαλλιά μου
εγώ τ' ανέμισα στις τρέμουλες,σκυφτές
των Αποστόλων κεφαλές, σα φλάμπουρο!

Εγώ 'μαι που όντας όλοι οι εδικοί μακριάθε
κοιτώντας το σταυρό σε κλαίγαν σκορπισμένοι,
στεκόμουν στο πλευρό σου παραστάτης,
κι όρθιαστα χέρια μου εδεχόμουν, στην ποδιά,
στο πρόσωπο,πηχτό, ζεστό, σαν όμπρο θερινό, το γαίμα σου!
Κ' έκραζα: Ανοίξου γης, ποτίσου γης, σκιρτήστεσα σπόροι
αθάνατοι στο χώμα, ώ πεθαμένοι!
Χριστέ, κι αν όλοι σ' αρνηθούν, δε θα πεθάνεις!

Γιατί στον κόρφο μου το αθάνατο νερό κρατώ και σε κερνώ,
και κατεβαίνεις πάλιστη γης, και περπατάς μαζί μου στα χωράφια,
βολές σωπαίνοντας γλυκά, βολές ταΐζοντας
το Λόγο τον καλό στα πεινασμένα πλήθη».

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ