Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

ΕΝ ΘΕΑΤΡΩ ΙΣΤΟΡΙΑ


Πηγαίνουμε
Αλλοτε ήταν κυνηγοί
Τώρα εν ολίγοις ηττημένοι
Σαν ξεπουπουλιασμένοι άγγελοι
Εκεί που ήταν οι φτερούγες
Εκεί όπου άλλοτε κυμάτισαν σημαίες
Τώρα ένας μεγάλος άνεμος σαρώνει
Με κύματα ριπές την απουσία-
Παρούσα ολοένα στην πέτρα
Υπό το βάρος της κυρτώνουν
Σαν να την κουβαλούσανε ανέκαθεν
Και εν σιωπή-οι ώμοι τώρα- πετρωμένη
Μιαν αμείλικτη που μέλλει
Κάποτε να μιληθεί ιστορία
Εν είδει καταστροφής αγάλματος
Εν είδει ανασκαφών στο ίνα μη
Επί τόπου άλλη περιστροφή της Ιστορίας
'Οταν κάτω από τα ψιμύθια όψης κωμωδού
Παίζει μ'επιτυχία τραγωδία καγχάζοντας


Συγκίνηση
Πάει μαζί με το πλήθος κι ανεβαίνει
Στο στήθος
Εκεί όπου πλαγιάζουν τα πουλιά
Με χωνεμένο το ράμφος κάτω από τη φτερούγα
Και μες στον ύπνο τους ανασαλεύουν γουργουρίζοντας
Το άλογο πηγαινέλα του, σχήμα ιλίγγου
Που κάποιος εν αγνοία του και άθελά του
Δίχως άλλη ρυμοτομία από τον αυτοσχεδιασμό
Από το ανέβασμα αίφνης
Ενός γέλιου ή ενός λυγμού στο λαιμό-
Υπό μορφή φυσαλίδας αέρος με μέσο το κενό-
Που κάποιος γεννάει με την κίνηση
Ανείδωτος συντροφεύει και γρηγορεί
Δίχως άλλο προσχέδιο
Μόλις πάει να γίνει αισθητός απροσχημάτιστα διαλύεται


Καλά κρυμμένο το σχέδιο στη γλώσσα του παρελθόντος
Καλά στομωμένη η γλώσσα στο παρελθόν
Καλά κρυπτογραφημένο στη γλώσσα το παρελθόν


ΘΑΝΑΣΗΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ (Πέρασμα)





4 σχόλια:

AERIKO είπε...

Τo Πριν , το Μετά και το Τώρα
ώρες πολλές μίλησαν και δεν τα βρήκαν.Μου 'μαθες τα αρχικά της καληνύχτας,και ξέρω τώρα πια
πότε νυχτώνει.

Χριστίνα Αβρααμίδου


Προσωπική ήττα είναι η αποδοχή της παρούσας απουσίας στη στιγμή μας.

Όμορφη μέρα ομορφοταξιδεμένα πλέρια.! Φιλί.! :)

XRISTINA G.V. είπε...

@AERIKO
...μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα, τις δίψες, τις παραχωρήσεις, μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλοσύνες μου συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου να τελειώνω – α, εσείς, εσείς ταπεινώσεις, αλτήρες της ψυχής μου, βαθύ, θρεπτικό ψωμί, αιώνιε πόνε μου, όλη η δροσιά του μέλλοντος τραγουδάει μες στις κλειδώσεις μου την ίδια ώρα που μου στρίβει το λαρύγγι η πείνα χιλιάδων φτωχών προγόνων, κι ω ήττες, συντρόφισσες μου, που μέσα σε μια στιγμή με λυτρώσατε απ’ τους αιώνιους φόβους της ήττας.Τ.ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
................
Ξέρεις Μαρία, αυθόρμητα το σχόλιό σου μου έφερε στο μυαλό μια "συζήτηση" που είχα κάποτε με έναν πολυαγαπημένο φίλο σε ένα δικό σου βίντεο :)))!!

http://www.youtube.com/watch?v=wwoSc1DGk40

Πολλά φιλιά με την αγάπη μου
Χριστίνα

Πολλά φιλιά Μαρία μου!!

negentropist είπε...

Καλησπέρα !

Μου φέρατε στο μυαλό μια διαχρονική σκέψη μου. Είναι η δεύτερη φορά που την ποστάρω.

Έχει ενδιαφέρον για όλους μας να πετάμε ψηλά που και που, με οδηγό τον αφιλτράριστο νου μας, και να αιωρούμαστε πάνω απο τις δικές μας μικρότητες, αλλά και των άλλων. Στις σπάνιες αυτές στιγμές ΤΑ ΠΑΝΤΑ φαντάζουν ασήμαντα !

Όμως μερικές φορές όταν δούμε τον εαυτό μας απο ψηλά, χωρίς προκαταλήψεις, δεν χαμογελάμε μόνο, αλλά γελάμε ... Η μόνη ανακούφιση είναι ότι γελάμε επίσης KAI με τα καμώματα των άλλων :)

Αυτές τις πτήσεις εγώ πάντως δεν τις αλλάζω με τίποτα, ακόμη κι' αν ενεδρεύει ο κίνδυνος της απότομης προσγείωσης, που σχεδόν αναπόφευκτα συμβαίνει !


Mind Trick

:)

XRISTINA G.V. είπε...

Η (ήρεμη) δύναμη του αυτοσαρκασμού πηγάζει και από την αντίληψη της ασημαντότητας των πάντων,που ουδόλως έχει σχέση -βέβαια- με απαξίωση..

'Οσο για "τον Εφιάλτη που θα φανεί στο τέλος"..ε...δε βαριέσαι, χαλάλι!!!

(Μα..όλα από το μυαλό δεν ξεκινάνε
τελικά..?)

:))