Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

Μη φεύγετε, κύριε Ευχέτη...





ΣΑΒΒΑΤΟ 31 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2009 το μεσημέρι στις 12:00 
ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥ 7 

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΑΤΖΗΣ 
παρουσιάζει το βιβλίο του 
"ΜΗ ΦΕΥΓΕΤΕ, ΚΥΡΙΕ ΕΥΧΕΤΗ"


"Κι έτσι παντοδύναμος, γονάτισα μπροστά σου, 
για να δω να ορθώνεται 
το μεγαλείο της ταπεινότητάς σου. 
Και είπα, ποιος αλήθεια, ποιός θα δει τα δάκρυά σου.  
Και ποιος να κουβεντιάζει τώρα 
με τα υπέροχα φαντάσματα 
του παρελθόντος σου.  
Βέβαια, εκείνοι νόμισαν 
πως σκότωσαν το παιδί μέσα μου 
και ότι ήσουν τόσο όμορφη, 
που δεν χωρούσες στην ψυχή μου. 
Γελάστηκαν. 
Κι εσύ, πανέμορφη, 
κατέκτησες τη χώρα της σιωπής μου."


"Αυτή η λαχτάρα για συνομιλία κρύβει 
τη μεγάλη έλλειψη, 
τη δίψα κρύβει των ηττημένων, που τραγουδούν 
για να καλύψουν το κλάμα τους, 
όπως φωνάζαμε παιδιά τις νύχτες στα σοκάκια 
για να νικήσουμε τον φόβο μας, 
εκείνο το φόβο των σκιών 
που ξέραμε ότι είναι χαμένες στο σκοτάδι, 
γνωρίζαμε πως υπήρχαν απειλητικές 
και θα το διαπιστώναμε με γκρίζα μαλλιά πια, 
ότι οι σκιές δεν χάνονται ποτέ, 
μας συνοδεύουν μέρα και νύχτα, στο φως και στο σκοτάδι μας συνοδεύουν, 
 άλλωστε χωρίς εμάς πώς να υπάρξουν, 
κι εμείς συνεχίζουμε αυτά τα τραγούδια 
και την προσπάθεια αυτής της καταραμένης 
και ιερής συνομιλίας, που φωνάζει 
ότι υπάρχουμε και ως ποιητές 
υποχθόνιοι και υστερόβουλοι, 
μεγάθυμοι και πάντοτε ωραίοι, 
ξέρουμε πως και μετά θάνατον 
θα προκαλούμε συνομιλίες μονοσήμαντες, 
γιατί θα τους μιλούν οι στίχοι μας, 
αλλά ποτέ η φωνή μας."

"..'Ισως δεν το πιστέψεις, αλλά για λογαριασμό
 των άλλων αγανακτώ. 
Για λογαριασμό του πολιτισμού μας.  
Αγανακτώ με τη βαρβαρότητα, ως μέσου υποβολής. 
Αγανακτώ και μόνο με την πρόθεση επιβολής. 
Τη θεωρώ κτηνώδη, ευτελή, ανάξια ανθρώπων. 
Και είναι από τις στιγμές που πικραίνομαι. 
 Κι αναλογίζομαι, τόσο έργο, 
τόσος αγώνας πήγαν χαμένα? 
Δεν βλέπω να αντιδρούν όσοι πνευματικοί άνθρωποι 
τάχτηκαν ιστορικά να "φυλάγουν Θερμοπύλες". 
Να υπερασπίζονται τα στοιχειώδη 
ανθρώπινα δικαιώματα. 
Λύπη βαθιά..."

"..Τρομάζω. Τώρα πια τρομάζω. 
Βλέπω την υποκατάσταση θεσμών, που στηρίζουν δημοκρατία και δικαιώματα, 
από ανθρωπάρια της τηλεχαύνωσης,τα οποία κρίνουν, εκθέτουν, δικάζουν, αποφασίζουν, καταδικάζουν, μέμφονται, λοιδορούν, 
αφανίζουν κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας 
και προστασίας στοιχειωδών δικαιωμάτων. 
Βλέπω πρωτοσέλιδα, να διασύρουν ανθρώπους, 
να τραυματίζουν αξιοπρέπειες, 
με φήμες σερβιρισμένες σαν είδηση.  
Και πιο πολύ τρομάζω για την ατομική 
και συλλογική απάθεια, 
για την έλλειψη κάθε αντίδρασης.  
Τρομάζω, αλλά δε θα το δεις.  
Τώρα πια τρομάζω που, που ...τρομάζω.."

"..Λιποτάκτης είναι αυτός που αρνείται να δεχτεί 
πως έχουν νόημα οι αγώνες των συγχρόνων. 
Που αρνείται να δει το τραγικό μεγαλείο στις σφαγές. 
Που απεχθάνεται την ιδέα να συμμετέχει 
σαν γελωτοποιός στην κωμωδία της ιστορίας...."

"-Αγαπάς, Τέρπανδρε ?
-Τι εννοείτε?
-Αυτό που ακούς εννοώ. Αγαπάς?
-Ναι. Πολύ. Αγαπάω. Μοιράζομαι...
-Με ό,τι συνεπάγεται αυτό?
-Α, λέτε την ευθύνη, την αγωνία...το τίμημα..το..
-Να αγαπάς.  Είναι το σημαντικότερο που θα μπορούσες.  Είναι πάνω από τη δημοσιογραφία σου. Κι από την Ποίηση και τη δημιουργία.  Πολύ πιο πάνω. 
Να αγαπάς, Τέρπανδρε.
-Κύριε Ευχέτη...
-....
-Μη φεύγετε, κύριε Ευχέτη. Μη....

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΑΤΖΗΣ (Αποσπάσματα)



Πληροφορίες για τον συγγραφέα  από τη Βικιπαίδεια

Ο Γιώργος Δουατζής είναι Έλληνας ποιητής και δημοσιογράφος.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948.  Σπούδασε Οικονομία - Κοινωνιολογία.

Μέλος της ΕΣΗΕΑ. Από το 1974 μέχρι σήμερα έχει εργαστεί:

  • σε εφημερίδες ( ΤΑ ΝΕΑ – ΕΘΝΟΣ – ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ – ΑΘΗΝΑΪΚΗ - ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
  • σε περιοδικά ( «Κ» - ΕΨΙΛΟΝ - ΕΙΚΟΝΕΣ - ΧΡΟΝΟΣ )
  • σε τηλεοπτικούς σταθμούς ( ΕΡΤ – ΑΝΤΕΝΝΑ – ΣΤΑΡ ) και
  • σε ραδιοφωνικούς σταθμούς ( ΔΙΑΥΛΟΣ 10 – ΕΡΑ 2 – ΑΘΗΝΑ 984 )
  • Στην έντυπη δημοσιογραφία ως ελεύθερος ρεπόρτερ, αρθρογράφος, πολιτικός αναλυτής, διευθυντής σύνταξης.
  • Στην τηλεόραση, ντοκιμαντέρ, έρευνες, πολιτικές συζητήσεις, πορτραίτα προσωπικοτήτων. διευθυντής ειδήσεων - ενημέρωσης ( ΕΡΤ).

Διδάσκει σε Σχολές Δημοσιογραφίας, εισηγητής σε συνέδρια για θέματα Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.

Γράφει ποίηση συστηματικά από την εφηβεία του. Πρώτη του εμφάνιση το 1971, στην Ποιητική Ανθολογία της Νέας Ελληνικής Γενιάς των εκδόσεων Άγκυρα.

ΒΙΒΛΙΑ

  • Γραφτά- 1976,
  • Τοπική Αυτοδιοίκηση – 1986,
  • Τα Μικρά – 1996,
  • Απάνθισμα Τάσου Λειβαδίτη – 1997,
  • Προς Δέκα Επιστολή – 2001,
  • Προς Δέκα Επιστολή – Τα Ανεπίδοτα – 2003 - Εξάντας,
  • Σπονδές – 2004 - Εξάντας,
  • Τα Μικρά Β’ - Εξάντας,
  • Το Κουμπί - Εξάντας,
  • Τα κόκκινα παπούτσια - Εξάντας,
  • Μη φεύγετε κύριε Ευχέτη - Λιβάνης - 2008  




Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

Η ΣΙΓΗ

Απόσπασμα από την Α Σ Κ Η Τ  Ι Κ Η  του ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Μια Φλόγα είναι η ψυχή του ανθρώπου· ένα πύρινο πουλί, πηδάει από κλαρί σε κλαρί, από κεφάλι σε κεφάλι, και φωνάζει: "Δεν μπορώ να σταθώ, δεν μπορώ να καώ, κανένας δεν μπορεί να με σβήσει!"

Δέντρο φωτιά γίνεται ολομεμιάς το Σύμπαντο. Ανάμεσα από τους καπνούς κι από τις φλόγες, αναπαμένος στην κορυφή της πυρκαγιάς, κρατώ αμόλευτο, δροσερό, γαλήνιο, τον καρπό της φωτιάς, το Φως.

Από την αψηλή τούτη κορυφή κοιτάζω την κόκκινη γραμμή που ανηφορίζει· τρεμάμενο αίματερό φωσφόρισμα, που σούρνεται σαν έντομο ερωτεμένο μέσα από τους αποβροχάρικους γύρους του μυαλού μου.

Εγώ, ράτσα, άνθρωποι, γης, θεωρία και πράξη, Θεός, φαντάσματα από χώμα και μυαλό, καλά για τις απλοϊκές καρδιές που φοβούνται, καλά για τις ανεμογγάστρωτες ψυχές που θαρρούν πως γεννούνε.

Από που ερχόμαστε; Που πηγαίνουμε; Τι νόημα έχει τούτη η ζωή; φωνάζουν οι καρδιές, ρωτούν οι κεφαλές, χτυπώντας το χάος.

Και μια φωτιά μέσα μου κίνησε ν΄ απαντήσει. Θα ΄ρθει μια μέρα, σίγουρα, η φωτιά να καθαρίσει τη γης. Θα ΄ρθει μια μέρα, σίγουρα, η φωτιά να εξαφανίσει τη γης. Αυτή είναι η Δευτέρα Παρουσία.

Μια γλώσσα πύρινη είναι η ψυχή κι αγλείφει και μάχεται να πυρπολήσει τον κατασκότεινο όγκο του κόσμου. Μια μέρα όλο το Σύμπαντο θα γίνει πυρκαγιά.

Η φωτιά είναι η πρώτη κι η στερνή προσωπίδα του Θεού μου. Ανάμεσα σε δυο μεγάλες πυρές χορεύουμε και κλαίμε.

Λαμποκοπούν, αντηλαρίζουν οι στοχασμοι και τα κορμιά μας. Γαλήνιος στέκουμαι ανάμεσα στις δυο πυρές κι είναι τα φρένα μου ακίνητα μέσα στον ίλιγγο και λέω:

Πολύ μικρός είναι ο καιρός, πολύ στενός είναι ο τόπος ανάμεσα στις δυο πυρές, πολύ οκνός είναι ο ρυθμός ετούτος της ζωής· δεν έχω καιρό, δεν έχω τόπο να χορέψω! Βιάζουμαι!

Κι ολομεμιάς ο ρυθμός της γης γίνεται ίλιγγος, ο χρόνος εξαφανίζεται, η στιγμή στροβιλίζεται, γίνεται αίωνιότητα, το κάθε σημείο -θες έντομο, θες άστρο, θες Ιδέα· γίνεται χορός.

Ήταν φυλακή, κι η φυλακή συντρίβεται κι οι φοβερές δυνάμες μέσα λευτερώνουνται και το σημείο δεν υπάρχει πια!

Ο ανώτατος αυτός βαθμός της άσκησης λέγεται: Σιγή. Όχι γιατί το περιεχόμενο είναι η ακρότατη άφραστη απελπισία για η ακρότατη άφραστη χαρά κι ελπίδα. Μήτε γιατί είναι η ακρότατη γνώση, που δεν καταδέχεται να μιλήσει, για η ακρότατη άγνοια, που δεν μπορεί.

Σιγή θα πει: Καθένας, αφού τελέψει τη θητεία του σε όλους τους άθλους, φτάνει πια στην ανώτατη κορφή της προσπάθειας· πέρα από κάθε άθλο, δεν αγωνίζεται, δε φωνάζει· ωριμάζει αλάκερος σιωπηλά, ακατάλυτα, αιώνια με το Σύμπαντο.

Αρμοδέθηκε πια, σοφίλιασε με την άβυσσο, όπως ο σπόρος του αντρός με το σπλάχνο της γυναίκας.

Είναι πια η άβυσσο η γυναίκα του και τη δουλεύει, ανοίγει, τρώει τα σωθικά της, μετουσιώνει το αίμα της, γελάει, κλαίει, ανεβαίνει, κατεβαίνει μαζί της, δεν την αφήνει!

Πώς μπορείς να φτάσεις στο σπλάχνο της άβυσσος και να την καρπίσεις; Αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί, δεν μπορεί να στριμωχτεί σε λόγια, να υποταχτεί σε νόμους· καθένας έχει και τη λύτρωση τη δική του, απόλυτα ελεύτερος.

Διδασκαλία δεν υπάρχει, δεν υπάρχει Λυτρωτής που ν΄ ανοίξει δρόμο. Δρόμος ν΄ ανοιχτεί δεν υπάρχει.

Καθένας, ανεβαίνοντας απάνω από τη δική του κεφαλή, ξεφεύγει από το μικρό, όλο απορίες μυαλό του.

Μέσα στη βαθιά Σιγή, όρθιος, άφοβος, πονώντας και παίζοντας, ανεβαίνοντας ακατάπαυτα από κορυφή σε κορυφή, ξέροντας πως το ύψος δεν έχει τελειωμό, τραγουδά, κρεμάμενος στην άβυσσο, το μαγικό τούτο περήφανο ξόρκι:

ΠΙΣΤΕΥΩ Σ΄ ΕΝΑ ΘΕΟ, ΑΚΡΙΤΑ, ΔΙΓΕΝΗ, ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΟ, ΠΑΣΧΟΝΤΑ, ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΟ, ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΣΤ΄ ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΣ, ΤΙΣ ΟΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤ΄ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ, ΕΦΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΚΡΙΝΩ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΥΤΗ ΡΟΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΑΓΡΥΠΝΟ ΒΑΡΥΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΔΑΜΑΖΕΙ ΚΑΙ ΚΑΡΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΛΗ· ΤΗ ΖΩΟΔΟΧΑ ΠΗΓΗ ΦΥΤΩΝ, ΖΩΩΝ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟ ΧΩΜΑΤΕΝΙΟ ΑΛΩΝΙ, ΟΠΟΥ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ ΠΑΛΕΥΕΙ Ο ΑΚΡΙΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.

"ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ. "ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ, ΚΙ ΑΚΟΥΩ.

ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΡΑΤΣΕΣ ΟΛΕΣ, ΚΙ ΟΛΗ Η ΓΗΣ, ΑΚΟΥΜΕ ΜΕ ΤΡΟΜΟ, ΜΕ ΧΑΡΑ, ΤΗΝ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΥ.

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΑΚΟΥΝ ΚΑΙ ΧΥΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΟΥΝ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: "ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ."

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΑΝ, ΣΜΙΓΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: "ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ."

ΚΑΙ ΤΡΙΣΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΚΡΑΤΟΥΝ, ΚΑΙ ΔΕ ΛΥΓΟΥΝ, ΑΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΜΕΓΑ, ΕΞΑΙΣΙΟ, ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ:

ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

ΤΕΛΟΣ

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΟΣ


Στο ένα σκέλος με τα στοιχεία του ενεργητικού 
καταχωρούνται καταλεπτώς πιο γρήγορα 
κι από την ταχύτητα του φωτός 
τα ερείσματα της μνήμης 
οι οσμές του καλοκαιριού κι οι οσμές των γυναικών 
χρώματα τρυφερές φωνές τα λάφυρα του έρωτα 
οι αποτιμήσεις τα εύρετρα των αινιγμάτων 
αμφίρροπες μορφές λέξεις που αστόχησαν μες στο σκοτάδι

Και στο άλλο σκέλος πέρα από το πεδίο βολής 
τα πολυψήφια όνειρα που λεηλατήθηκαν 
οι όρκοι που καταπατήθηκαν η αέναη πομπή των νεκρών 
η συσκότιση της σελήνης η σμίκρυνση των στεγανών 
τα σαββατοκύριακα αυτά που δώσαμε κι αυτά που δεν πήραμε 
οι παγίδες το αίμα τα μερίσματα των συμβιβασμών

After such knowledge, what forgiveness? 
Δε γίνονταν αλλιώς έπρεπε να περάσεις 
μέσ' απ' αυτή την αναπόδραστη σύγχυση των πραγμάτων 
να ζυγιστείς σ' αυτή την εξιλαστήρια χοάνη του πάθους 
κι έτσι να βρεθείς στο κορυφαίο μήκος κύματος 
που το καλύπτουν φράγματα πυρός 
εκεί στο ίδιο μήκος που έστρεψα κι εγώ το δέκτη μου 
να σ' ανταμώνω στις σύντομες παράνομες εκπομπές.
ΚΛΕΙΤΟΣ ΚΥΡΟΥ (Τα πουλιά και η αφύπνιση)



Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2009

UNA FURTIVA LAGRIMA





ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ


Κατάφερες
να νιώσω
ανάσα αφή και μυρωδιά σου
αφύπνιση χρόνια μετά


Κατάφερες
να θυμηθώ τη φωνή της μάνας μου
όταν με είχε αγκαλιά
κι ακούγονταν μέσα από το στέρνο της
μαζί με τους χτύπους της καρδιάς


Κατάφερες
να ξυπνήσεις την έλλειψη
την θαμμένη στην αυτοδυναμία της άμυνας
Χρόνια τώρα η δύναμη της συνήθειας
έχτισε οχυρά σε ανύπαρκτους εισβολείς
Κι αυτό το κάστρο χάρτινο λες πήρε χρώματα
και φως και τραγούδια κι αναμονές
Κι ίσως γι αυτό γεννάει φόβους


Κατάφερες
να εγείρεις απαντοχές
να ανατρέψεις προγράμματα χρόνους
να κάνεις τη σιωπή εφηβικό πανηγύρι
να γεννήσεις διλήμματα κι ανάγκες


Κατάφερες
την απόφαση να δρέψω
Τίμημα η φωνή μου
στους τέσσερις ανέμους
με τα κρυμμένα μυστικά
να ζητούν το μερτικό τους
δειλινά σαν το αποψινό
που ο ήλιος αρνιόταν να κρυφτεί
για να γεμίσει ο ορίζοντας χρώματα.


ΓΙΩΡΓΙΟΣ ΔΟΥΑΤΖΗΣ (από τη συλλογή ΣΠΟΝΔΕΣ)