Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΕΣΥ...

...Θα πενθώ πάντα -μ'ακούς ? - για σένα,
μόνος, στον Παράδεισο....Ο. Ελύτης

O MARE E TU


Even for us
Even for us
There's a reason
That keeps us here
And if you hold me tight
I'll cry, and I'll cry
Until I'd let myself go and
Moisten you with my tears
The tears of my love
A man lost his heart
in that street.

My love
If the sea and you were not here
I wouldn't be here either
My love
Love exists when
We are close to God
My love

Even for us
Even for us
There's another world
that'll never separate us
And without ever saying goodbye
I'll leave this place,
And you'll be gone
And that's why we'll never part
Nothing
Will take our love away
A man finds his heart
In that street

My love
If the sea and you were not here
I wouldn't be here either
My love,
Love exists when
We are close to God
My love
My love
If the sea and you were not here
I wouldn't be here either
My love
Love exists when
We are close to God
My love.


ANDREA BOCELLI & DOLCE PONTES

αφορμή στάθηκε πρόσφατη ανάρτηση του Παράλληλου, http://tsamatis.blogspot.com/2008/09/blog-post_23.html, γιαυτό το βιντεάκι του αφιερώνεται..

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008

ΑΓΙΑ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Αγία νοσταλγία πέλαγο ανοιχτό
πόσα σκαριά έχεις πάρει για πάντα στο βυθό

Αγία νοσταλγία φιλώ την εικόνα σου δεν έχω
απόψε πού να πάω δέξου με στο δώμα σου

Αγία νοσταλγία τις αγάπες μου καλώ
μέσα από καθρέφτη παραμορφωτικό

Αγία νοσταλγία της μνήμης αδερφή
είσαι αγκάθι βάλσαμο τραγούδι και στριγκλιά μαζί

Αγία νοσταλγία ανίκητο θεριό
έχεις κλείσει την καρδιά μου σε λαβύρινθο
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ (1993)



Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008

ΜΙΑ ΕΥΧΗ...


ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΓΑΛΑΞΙΕΣ
Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι πάνω στη γη.
Σταματάνε για λίγο, στέκονται ο ένας
αντίκρυ στον άλλο, μιλούν μεταξύ τους.
Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σαν πέτρες που βλέπονται.
Όμως, εσύ,
δε λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησες
μες από μένα, κάτω απ' τα τόξα μου,
όπως κι εγώ: προχώρησα ίσα, μες από σένα,
κάτω απ' τα τόξα σου. Σταθήκαμε ο ένας μας
μέσα στον άλλο, σα νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυο κόσμους σε πλήρη
λάμψη και κίνηση, σαστίσαμε ακίνητοι
κάτω απ' τη θέα τους-
Ήσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου όλες τις στέρνες.
Ήσουνα φως, διαμοιράστηκες. Όλες
οι φλέβες μου έγιναν άξαφνα
ένα δίχτυ που λάμπει: στα πόδια, στα χέρια,
στο στήθος, στο μέτωπο.
Τ' άστρα το βλέπουνε, ότι:
δυο δισεκατομμύρια μικροί γαλαξίες και πλέον
κατοικούμε τη γη.
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

ΔΡΟΜΟ ΑΛΛΑΞΕ Ο ΑΕΡΑΣ

ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ...
Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο
Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.
Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.
ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ (Ο Στόχος-1970)


Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ...

Για τον Γιάννη Κ. που σήμερα θα συναντούσε τον Σεπτέμβρη για 47η φορά

Στον άνεμο ρίχνω μια χούφτα χώμα

Χαράζει το χέρι λέξεις των θλίψεων
Πώς τώρα το χάσμα της σκέψης των ονείρων να γίνει φωνή
Στη διττή της να μετέχει η σάρκα μορφή
Κι οδηγημένη απ' το χέρι η σιωπή να γίνει γλώσσα

Σούρουπο σταματούν οι δεκαοχτούρες το θρήνο
Ροκανίζουν στο πλατάνι οι κάργιες τη μέρα
Ποια λόγια να σου απευθύνω τραυλίζοντας
Ονείρων ξεφτίδια απορρίπτουν τον κόσμο μας
Μ' εγκαύματα μ' εγκαλούν ατέρμονης καταδίκης
Στο ρήγμα τού πένθους βυθίζονται όλα

Κάποτε σου είχα γράψει:
Ο Έρωτας ακυρώνει τη σκοτεινή απώλεια του χρόνου,
Κάποτε σε μιαν άλλη Εποχή.

Φυσάει νύχτα στα σύννεφα των πεύκων
Πλησιάζει όπως πάντα η θλιβερή μουσική
Ο ασίγαστος μονότονος ήχος των αργυρίων

Ποια δικαιοσύνη ερμηνεύει το αβάσταχτο;
ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΜΑΡΚΟΓΛΟΥ
(Ονείρων Κοινοκτημοσύνη-2002)






Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008

ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ


Περαστικός.
Και ιδιότροπα για μένα γραφικός.
Κάτι σαν άψυχος, κάτι σαν ξένος,
μ'αγαπημένος.
Η βιάση του ματαιωμένος όρθρος.
Ασφυκτιούσαμε.
Στενό του πάθους μας το οίκημα,
κι ένας πικρός συνωστισμός τα σχήματά μας.
Χαμηλοτάβανα τα σχέδιά μας,
δίχρωμος της καρδιάς ο φωτισμός,
κι αλλόκοτα της σκέψης μας τα κάδρα.

Ηταν περαστικός.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΡΓΑ

Ψυχή, μη λησμονείς την έπαρση.
Το άσπονδο που τρέφεις,
σαν έρωτας σκληρότατος υπάρχει
και εισχωρεί ως το μεδούλι του σκελετού,
που συγκρατεί του σώματος την ύψωση.

Μη λησμονείς την έπαρση,
φαρμάκι αδυσώπητο, φάρμακο δυνατό
κρατάει την έκφραση άκαμπτη
και δυναμώνει η γνώση του χωρισμού.

Ποιος χωρισμός θα σε βαστάξει ανένδοτη

κι ακέρια; Πώς ειμπορεί
μια τέτοια να συγχωρήσει προσφορά;
Ω συμφορά, τα χέρια της αγάπης παραλύουν
και προχωρεί στο δρόμο της πορείας,
εξόριστος ο άνθρωπος.

Δίχως της συγκατάβασης τη χάρη,

στεγνών' η δύναμη την ευφορία του σώματος.
Σα θάνατος αδιέξοδος η δύναμη της έπαρσης,
σπάνιο, απαίσιο χάρισμα της μοναξιάς αγέρωχης.

Μη λησμονείς την έπαρση.

Μονάχα, όταν σου γίνει δοκιμασία, ψυχή,
θα μάθεις τη σημασία
της άκρατης, σφοδρής υπερηφάνειας
το ακόρεστο μυστικό.
ΖΩΗ ΚΑΡΕΛΛΗ