Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ....

Τα σπίτια....φυτρώνουν κι αυτά σαν τα λουλούδια,
μαραίνονται κι αυτά με τα χρόνια,
άμα παίζαμε το βίντεο της ζωής μας γρήγορα,
θα μέναμε εκστατικοί.

Μπαίνεις για πρώτη φορά αγκαλιά στα χέρια σπίτι μόλις γεννιέσαι,
βγαίνεις μετά αγκαλιά ή με το καρότσι,
μετά με τα παπούτσια σου,
τα πρώτα,
μετά με ένα παιχνίδι στο χέρι,
ένα σκούφο μέχρι τα μάτια
και το άλλο χέρι, στο χέρι του πατέρα ή της μάνας...

Μετά κρατάς μια σάκκα,
μετά μόνο τα κλειδιά και ένα πουλόβερ,
"που ήσουνα τόσες ώρες",
"άσε μας ρε μάνα"...

και από 'κει και μετά όλο κάτι κρατάς...
τη πρώτη σου βαλίτσα για την εκδρομή,
τον έρωτά σου,
που τον φέρνεις σπίτι όταν λείπουν οι δικοί σου,

μετά κρατάς το δικό σου παιδί εσύ,
και το φέρνεις,
μετά κρατάς τους δικούς σου,
που μεγάλωσαν και τους πας όπου θέλουν,
σε καμία θεία ή σε κανένα γιατρό,

μετά κρατάς το στόμα σου κλειστό
και λες λίγα μεσ'το σπίτι..

μετά κρατάς τα έπιπλα για να περπατήσεις,
όλα από μια πόρτα περνάνε..

όλα περνάνε..
η ζωή η ίδια, είναι ένα πέρασμα..
"περνάς καλά",
"να περάσεις καλά",
"περαστικά",
"περαστικός ήμουν",
έτσι έπρεπε να λες..

ο έρωτας, όταν έρχεται
και σε βρίσκει απροειδοποίητα,
και μεις του λέμε "περάστε",
"περάστε παρακαλώ"
και τον κοιτάμαι όλο πόθο,
λες και είναι παντοτινός...

ΛΙΝΑ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2008

ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ


....Glass traps open and close
on nite flights

Broken necks

Feather weights press the walls
Be my love

We will be gods on nite flights

Only one promise

Only one way to fall...


From "NITE FLIGHTS"

(Gary Walker-Walker Brothers-1978/David Bowie-1993)




Τετάρτη 6 Αυγούστου 2008

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008

ΓΙΑ ΤΟ ΑΕΡΙΚΟ.. ." ΕΥΤΥΧΩΣ ΜΑΣ ΕΜΕΙΝΕ Η ΡΟΚΙΑ"


"Φάλτσο η πορεία", φίλε μου.
Οταν μας φώναζαν οι γέροι ναυτικοί να πάρουμε μαζί μας

μια πυξίδα, βγάζαμε γλώσσα και τους κοροϊδεύαμε.

Η θάλασσα είναι δική μας, τους απαντούσαμε.

Ο ουρανός είναι δικός μας. Η γη είναι δική μας. Πώς θα χαθούμε?


Στο κάτω κάτω, υπάρχει ο πολικός αστέρας.

Ποιά είναι η ρότα σας. Επέμεναν αυτοί.

Κι εμείς κομπάζαμε και κάναμε γκριμάτσες πίσω απ'τη πλάτη τους.

'Η και μπροστά τους. Δεν είχαμε ενδοιασμούς.

"Φάλτσο η πορεία" φίλε, τελικά.

Κι ούτε που προλάβαμε ν'ανοιχτούμε στους μεγάλους ωκεανούς.

Τίποτα δεν ανακαλύψαμε σπουδαίο σ'αυτό το ταξίδι.

Η αίσθηση μονάχα πως τα λιμάνια ήταν μακριά.

Η βεβαιότητα μονάχα πως τα δελφίνια χόρευαν για μας.

"Φάλτσο η πορεία"! Κανείς δεν αμφιβάλλει πια.

Ομως...Υπάρχουν πάντα κάποια δειλινά, όταν ο ήλιος

σκορπιέται και χαρίζεται στα κύματα, όταν ο Θεός

χωράει σ'ένα μικρό ροδί συννεφάκι, που εμείς, καθισμένοι

στην κουβέρτα, παίρνουμε την κιθάρα μας και τραγουδάμε.


Οχι, δεν είμαστε πικραμένοι.

Ναυαγοί είμαστε σε μιαν απέραντη νοσταλγία.

Τραγουδάμε για την ψυχή μας, που νομίσαμε πως θα

την κάνουμε σημαία της γης.

Για τα ξύλινα αλογάκια και τις καραμούζες μας που

ξεκινήσαμε να κατατροπώσουμε τον εχθρό.

Για τις αφίσες με τα ουράνια τόξα που δεν κολλήσαμε.

Για το παραμύθι που δεν είπαμε.

Για τον κόσμο που δε χώρεσε στ' όνειρό μας.

Για τον πολικό αστέρα που μας πρόδωσε.


Τραγουδάμε για την αγάπη που δε γνωρίσαμε.

Για τον έρωτα που κρεμάσαμε φεύγοντας στα κλαδιά

της γιασεμιάς. (Αραγε υπάρχει πάντα αυτή η γιασεμιά?)

Για το χάδι που αψηφήσαμε.

Για την ανθοδέσμη που δε στείλαμε στη μάνα μας.

Για την ανατροπή που ξεκινήσαμε, τρώγοντας

μπισκότα με γέμιση σοκολάτας.

Για τα κοχύλια που μαζέψαμε και δεν μοιράσαμε.


Τραγουδάμε για τη νίκη που δε γιορτάσαμε.

Για την ήττα που δεν υπογράψαμε.

Για τους φίλους που μας έδωσαν.

Τραγουδάμε για μας. Για το βίτσιο μας. Για το φάλτσο μας.

Αυτό εννοούν, όταν ακούτε να λένε,
"τους έμεινε μόνο η ροκιά".
ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΑΡΙΑ