ΕΝ ΘΕΑΤΡΩ ΙΣΤΟΡΙΑ

Πηγαίνουμε

Αλλοτε ήταν κυνηγοί

Τώρα εν ολίγοις ηττημένοι

Σαν ξεπουπουλιασμένοι άγγελοι

Εκεί που ήταν οι φτερούγες

Εκεί όπου άλλοτε κυμάτισαν σημαίες

Τώρα ένας μεγάλος άνεμος σαρώνει

Με κύματα ριπές την απουσία-

Παρούσα ολοένα στην πέτρα

Υπό το βάρος της κυρτώνουν

Σαν να την κουβαλούσανε ανέκαθεν

Και εν σιωπή-οι ώμοι τώρα- πετρωμένη

Μιαν αμείλικτη που μέλλει

Κάποτε να μιληθεί ιστορία

Εν είδει καταστροφής αγάλματος

Εν είδει ανασκαφών στο ίνα μη

Επί τόπου άλλη περιστροφή της Ιστορίας

'Οταν κάτω από τα ψιμύθια όψης κωμωδού

Παίζει μ'επιτυχία τραγωδία καγχάζοντας

Συγκίνηση

Πάει μαζί με το πλήθος κι ανεβαίνει

Στο στήθος

Εκεί όπου πλαγιάζουν τα πουλιά

Με χωνεμένο το ράμφος κάτω από τη φτερούγα

Και μες στον ύπνο τους ανασαλεύουν γουργουρίζοντας

Το άλογο πηγαινέλα του, σχήμα ιλίγγου

Που κάποιος εν αγνοία του και άθελά του

Δίχως άλλη ρυμοτομία από τον αυτοσχεδιασμό

Από το ανέβασμα αίφνης

Ενός γέλιου ή ενός λυγμού στο λαιμό-

Υπό μορφή φυσαλίδας αέρος με μέσο το κενό-

Που κάποιος γεννάει με την κίνηση

Ανείδωτος συντροφεύει και γρηγορεί

Δίχως άλλο προσχέδιο

Μόλις πάει να γίνει αισθητός απροσχημάτιστα διαλύεται

Καλά κρυμμένο το σχέδιο στη γλώσσα του παρελθόντος

Καλά στομωμένη η γλώσσα στο παρελθόν

Καλά κρυπτογραφημένο στη γλώσσα το παρελθόν

ΘΑΝΑΣΗΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ (Πέρασμα)

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ

'Εχουν και οι αισθήσεις την δική τους χημεία, όπως εκείνα τα πέραν των δέκα χαϊδευτικά δάχτυλα με των δύο ποιοτήτων δέρματα, ή το παρασκεύασμα κυανού από ουλτραμαρίνα με οξύ νερό της βερβένας..τέλος, last but not least, τα παραδοσιακώς αντίθετα, λεμόνι και ζάχαρη, όπως εδώ και αιώνες βρίσκουμε να συμβιούν ειρηνικά στον βυθό ενός κυπέλλου με καυτό τσάι.


Αχ αγάπη, πως καταφέρνεις ν'αποχωρίζεσαι απ' το στοιχείο του έρωτα! Πως τ'αφήνεις να φτάνει σε μιαν ύστατη έκρηξη και να εξαντλείται, τη στιγμή που εσύ ατάραχη συντηρείσαι και ανεβαίνεις όπως το λάδι πάνω απ' το νερό, για να κρατήσεις αναμμένη την φλόγα μιας ατελεύτητης ημέρας.


Με την κάθε μέρα που ζούμε γινόμαστε άθελά μας εκατομμυριούχοι θραυσμάτων από εικόνες που γεννάει το μέσα μας ασήμαντον.  'Οποιον δεν έτυχε να δει ποτέ του με πόση γρηγοράδα και χάρη ανεβοκατεβαίνει μέρα νύχτα και συναποκομίζει από το έδαφος άπειρα μικροπραγματάκια, σποράκια, πετρίτσες, φυλλαράκια, πευκοβελόνες, άχυρα και πούπουλα, μια μητέρα νεοσσών ώστε να μπορέσει να στεγάσει τα παιδιά της..όποιος δεν ξύπνησε τ' άλλο πρωί να βρει μια φωλιά στο γείσο της ταράτσας του και να σαστίσει απ'αυτό το στιγμαίο μήνυμα ζωής και μαγικής μαστορίας, δεν θα μπορέσει να καταλάβει πως με το ίδιο τιποτένιο υλικό, αποκόμματα εικονογραφημένων περιοδικών, κάποτε και βιβλίων, μπορεί να φτάσει κανείς, με μιαν ανάλογη μαγική μαστοριά, στην τεχνική της συνεικόνας..και κατ'αναλογίαν να δώσει το όραμα ενός κόσμου όπου το γραφικό σήμα παίρνει τη θέση απλού ψηφίου και να μεταδώσει άλλου είδους ποιητικά μηνύματα, όσο κι αν η γραφή πάντοτε βγαίνει πρώτη στην τελική αναμέτρηση.


Υπήρξαν μερικές περίοδοι που τις χαρήκαμε όπως ο τρελός την ελευθερία του .  Το γραφείο μου - κείνο της αφανούς γεωμετρίας- κόντευε σχεδόν να μεταβληθεί σε προξενείο εμμόνων ιδεών και υπερβατικών σχημάτων.  Κόρες του Αγίου Βορρά με υελώδη ωμοφόρια και άλλες με άλω χρυσή και προκαθορισμένη μέσα στο θερινό κατά τ' άλλα εορτολόγιο θέση..βάρκες πρηνείς μέσα στα πρίνα ή μόλις ξυμυτίζοντας απ'την κρυψώνα τους..κομμάτια θάλασσας όπως κανείς ποτέ δε τα 'δε, ιππάρια κυματοειδή, αύλακες αφρού περιουσίου.  Μιλώ για κάτι που είναι και όχι.  Κείνο το καίριο κι ένα, που το βρίσκεις σε μια πρώτη σελίδα κοριτσιού κι ώσπου να το 'ξηγήσεις, χάνεται.
Εχουμε τόσο πολύ τριφτεί πάνω στην κοινωνία και το κοινωνικό ψεύδος που και η ασήμαντη αλήθεια, ευθέως διατυπωμένη, μοιάζει παραδοξολογία.


Στην διάρκεια ενός σιγαρέττου που είναι η ζωή μας και όπου χαιρόμαστε και αυτοκαταστρεφόμαστε όπως άλλωστε και στους έρωτες, τις απόπειρες δημιουργίες, και οπουδήποτε αλλού, το μόνο φωσάκι που δεν σβήνει ακόμη κι αν ο χρόνος μας το πατά χάμω είναι το κάλλος.
Η απειροελάχιστη στιγμή όπου γευτήκαμε το κάλλος και την ενσωματώσαμε μια για πάντα μες στην ιδιωτική μας αιωνιότητα. 

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ (Ο Κήπος με τις Αυταπάτες)