Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

LOUD AND CLEAR...




ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑ
Και όσοι μίλησαν και όσοι σώπασαν
Και όσοι ανέβηκαν στο πιο ψηλό κλαδί
Και όσοι αφέθηκαν
Και όσοι ανοίξαν την καρδιά τους και όσοι έριξαν
Μέσα στη στέρνα της χαλίκια ώσπου τη στέρεψαν
Και όσοι χύσανε ποτάμια και όσοι έστρωσαν
Κάτω απ'τον ίσκιο του εαυτού τους και ονειρεύτηκαν
Και όσοι μπήκαν στα βιβλία και όσοι σκόρπισαν
Χωρίς φειδώ χωρίς την έγνοια του επερχόμενου
Χωρίς το φόβο πως μπορεί να φοβηθούν.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ- (Πολύτιμη Λήθη-2003)

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ





..Στη βρύση του ύπνου κάνει ουρά
με τον τενεκέ του στο χέρι
το τελευταίο μου όνειρο..
ΟΔYΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ...

"...Οι τόποι που γνωρίσαμε δεν ανήκουν μόνο στον κόσμο του χώρου,
όπου τους τοποθετούμε για μεγαλύτερη ευκολία.

Δεν ήταν παρά μια λεπτή τομή ανάμεσα στις συνεχόμενες εντυπώσεις
που σχημάτιζαν την τότε ζωή μας
η ανάμνηση ορισμένης εικόνας
δεν είναι παρά ο καημός για ορισμένη στιγμή που πέρασε
και τα σπίτια, οι δρόμοι, οι λεωφόροι,

όλα είναι φευγαλαία, αλίμονο!, σαν τα χρόνια."
ΜΑΡΣΕΛ ΠΡΟΥΣΤ - ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ


ΑΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΩΡΑ
Ανάμεσα νύχτας κι αυγής σφηνωμένη βρήκα την άωρη ώρα.
Ασεβής ευθυμία πουλιών με ξύπνησε τόσο νωρίς
και βγήκα στων σκοταδιών την άμπωτη.
Το μπαλκόνι μου ήσυχα λάμνει
στ' αβαθή χρώματα.
Ονειρεύονται ακόμα οι κήποι
ερχομό αγνώστων ανθέων.
Αργά ξεδιπλώνεται ο περιβόητος ορίζοντας
σαν φθηνή κορδέλα του μέτρου.


Με λήθη μοιάζει η θάλασσα : μας ξέχασαν.
Με λήθη μοιάζει το άπειρο : Απειρος λήθη.


Ενα καϊκι ξεκουρδίζεται στο βάθος,
το παίρν' η απόσταση και παίζει.
Μουρμουριστά των χρωμάτων η στάθμη ανεβαίνει.
Με βήμα περιπάτου πλησιάζουνε τα σχήματα.
Ξυπνάει ένα λευκό κουπί,
φτεροκοπάει μια στέγη,
ένα παραθυρόφυλλο σπαρτάρισε.
'Εντρομο αφυπνίζεται κάποιο καμπαναριό,
ένοχο : η πίστη πρέπει να ξυπνάει πρώτη.
Πρώτη απ'όλα.
Με βήμα περιπάτου πλησιάζουνε τα σχήματα.
Διαγράφονται κλειστές οι πόρτες
και τα όρια πεισμώνουν.
Σ' ενέργεια βγήκαν τα βουνά
και σε γυρίζουν πίσω.
Κι'εσύ προσδοκία πού πας?


Εχουν ξυπνήσει από ώρα οι αρνήσεις.
Κι'εγώ, εγώ που είμαι και ονομάζομαι
προχωρημένη ώρα,
τί γυρεύω ανάμεσα σε τούτες τις νήπιες διαθέσεις ?
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ (ΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 1971)

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

REQUIEM


Εμείς που ξεκινήσαμε για το προσκύνημα τούτο
κοιτάξαμε τα σπασμένα αγάλματα
ξεχαστήκαμε και είπαμε πως δεν χάνεται η ζωή τόσο εύκολα
πως έχει ο θάνατος δρόμους ανεξερεύνητους
και μια δική του δικαιοσύνη

πως όταν εμείς ορθοί στα πόδια μας πεθαίνουμε
μέσα στην πέτρα αδελφωμένοι
ενωμένοι με τη σκληρότητα και την αδυναμία,
οι παλαιοί νεκροί ξεφύγαν απ'τον κύκλο και αναστήθηκαν
και χαμογελάνε μέσα σε μια παράξενη ησυχία.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ (ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ ΚΑ)



Για την εποχή που αλλάζει
με τα γεγονότα να μας ξεπερνάνε..
για την αδικο-χαμένη αθωότητα...

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

ΟΤΑΝ ΚΟΠΑΖΕΙ Ο ΘΟΡΥΒΟΣ, 2
Φιλίες κι έρωτες συντριμμένοι, οικτρά ναυάγια σχέσεων

που πίστεψα ιδανικές, κουρέλια ανθρώπινης ζεστασιάς-
κι είναι πια τόσο μάταιο ν'αναζητάω αιτίες,
να επανέρχομαι σ'ευθύνες, ν'αντιδικώ με τους νεκρούς μου,
όταν κι εγώ συνέργησα στο θάνατό τους, όταν κι εγώ
έτσι νεκρός που σάπισε και βρώμισε απόμεινα γι'αυτούς...
Ολους μας έφθειρε η ανέξοδη αγάπη.


ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ (ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΞΑΝΑ 1959-1962)



το βίντεο του ORFEA1973 από το http://www.youtube.com/orfeas1973