H ΕΝΑΣΤΡΗ ΦΩΤΕΙΝΟΤΗΤΑ

Ο άνθρωπος που εισόρμησε πια στην απώτερη θλίψη
με δίχως έστω ένα τριαντάφυλλο
με εκείνα τα ακατέργαστα στην ώχρα μεινεσμένα μάτια
στο μισοσκέπαστο ερημόκκλησο σέρνοντας
τη μεγάλη ανάπηρη σιωπή στο καροτσάκι της ομιλίας
ανέκαθεν ήξερε την άσωστη κατάσταση- :
πως είμαστε καθημαγμένοι ερασιτέχνες του Πραγματικού
με ένα μυστήριο που βεβηλώνει τη διάνοια διχάζοντας
πριν η δορά της θάλασσας σηκώσει το ανάστημα του Αδη.

Πολύκρουνη η θύελλα σπάζει τα ματογυάλια της κι ο μέγας
τρόμος αδράχνει τα μελλούμενα
σχηματίζοντας αποστήματα στη μνήμη.
Κατάχαμα της ασίγαστης σιγής ένα κινούμενο
κειμήλιο-σκουλήκι.

Η ζωή που μικραίνει: η μεγάλη αλήθεια.
Στον οπού πιάνει το τσαπί γίνεται τσάπισμα
στον οπού πίνει το νερό γίνεται πιόμα.

Ερχεται έαρ αειπάρθενο προφέροντας αρώματα
κρατεί μία κατάμαυρη λεπτότατη κλωστή
στα ύπαιθρα της νύχτας
το σημείο του γκιώνη που είναι αγνωστο πέρα.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΣ ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΣ

Θὰ φύγω σὲ ψηλὸ βουνό, σὲ ριζιμιὸ λιθάρι

νὰ στήσω τὸ κρεβάτι μου κοντὰ στὴ νερομάνα
τοῦ κόσμου ποὺ βροντοχτυποῦν οἱ χοντρὲς φλέβες τοῦ ἥλιου,
ν᾿ ἁπλώσω ἐκεῖ τὴν πίκρα μου, νὰ λυώσει ὅπως τὸ χιόνι.
Μὴν πιάνεσαι ἀπ᾿ τοὺς ὤμους μου καὶ στριφογυρίζεις
ἄνεμε!
φεγγαράκι μου!
Καλέ μου!
Αὐγερινέ μου!
Φέξε τὸ ποροφάραγκο! Βοήθα ν᾿ ἀνηφορήσω!
Φέρνω ζαλιὰ στὶς πλάτες μου τὰ χέρια τῶν νεκρῶν!
Στὴ μιὰ μεριὰ ἔχω τὰ ὄνειρα, στὴν ἄλλη τὶς ἐλπίδες!
Κι ἀνάμεσα στὶς δυὸ ζαλιὲς τὸ ματωμένο στέφανο!
Μὴ μὲ ρωτᾷς καλέ μου ἀϊτέ, μὴ μὲ ξετάζεις ἥλιέ μου!
Ρίχτε στὸ δρόμο συνεφιὰ νὰ μὴ γυρίσω πίσω!
Κυττάχτηκα μὲς στὸ νερό, ἔκατσα καὶ λογάριασα,
ζύγιασα τὸ καλὸ καὶ τὸ κακὸ τοῦ κόσμου. Κι ἀποφάσισα,
νὰ γίνω τὸ μικρότερο ἀδερφάκι τῶν πουλιῶν!

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Για τους ερωτευμένους που παντρεύτηκαν
Για το σπίτι που χτίστηκε
Για τα παιδάκια που μεγάλωσαν
Για τα πλοία που άραξαν
Για τη μάχη που κερδήθηκε
Για τον άσωτο που επέστρεψε
Για όλα όσα τελείωσαν χωρίς ελπίδα πια.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Παντελής Θαλασσινός - Κεραυνός και αστραπή

[via FoxyTunes / Παντελής Θαλασσινός]

Η ΠΕΡΙΦΡΑΣΤΙΚΗ ΠΕΤΡΑ

Listening to: KRAOYNAKHS STAMATHS - AYTH H NYXTA MENEI

Μίλα .
Πες κάτι , οτιδήποτε.
Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.
Διάλεξε έστω κάποια λέξη,
που να σε δένει πιο σφιχτά με την αοριστία.
Πες :"άδικα","δέντρο","γυμνό".
Πες :"θα δούμε","αστάθμητο","βάρος".
Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται
μια σύντομη, άδετη, ζωή με τη φωνή σου.
Μίλα.
Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Εκεί που τελειώνουμε
εμείς αρχίζει η θάλασσα.
Πες κάτι. Πες "κύμα",
που δεν στέκεται.
Πες "βάρκα", που βουλιάζει
αν την παραφορτώσεις με προθέσεις.
Πες "στιγμή" που φωνάζει βοήθεια οτι πνίνεται,
μη τη σώζεις,
πες "δεν άκουσα".
Μίλα.
Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους,
έχουν τους ανταγωνισμούς:
αν κάποια απ'αυτές σ' αιχμαλωτίσει,
σ'ελευθερώνει η άλλη.
Τράβα μία λέξη απ'τη νύχτα στην τύχη.
Ολόκληρη νύχτα στην τύχη.
Μη λες "ολόκληρη", πες "ελάχιστη",
που σ'αφήνει να φύγεις.
Ελάχιστη αίσθηση,
λύπη ολόκληρη δική μου.
Ολόκληρη νύχτα.
Μίλα.
Πες "αστέρι" που σβύνει.
Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.
Πες "πέτρα", που είναι άσπαστη λέξη.
Ετσι, ίσα ίσα, να βάλω έναν τίτλο
σ'αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Dimitra Papiou - Afti i nyhta menei

[via FoxyTunes / KRAOUNAKIS]

ΔΙΑΦΑΝΟΣ

..Στου δειλινού την άκρη δεν βλέπεις όνειρα
αυτά που γίναν βλέπεις και τα επόμενα.
Βλέπεις τον άνθρωπο μικρό
που τον πατάν στ' αλήθεια,
τα πόδια του τα ίδια....

Θ.ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΓΙΑΤΙ ΒΑΘΙΑ ΜΟΥ ΔΟΞΑΣΑ

Listening to: Steve Miller Band - Serenade From The Stars
via FoxyTunes
Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γη

και στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου,
μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή,
νά που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή,
πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου...
Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πώς,
μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσαν ώρα,
σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός,
νά τώρα που, ή καλοκαιριά τριγύρα μου είτε μπόρα,
λάμπ' η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα,
βρέχει απ' τα βάθη τ' ουρανού και μέσα μου ο καρπός!...
Γιατί δεν είπα: «εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει...»
μα «αν είν' η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως...
μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,
τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός...»
νά που, ό,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,
νά που ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδερφός!...

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ...

Listening to: Dido - Life for rent
via FoxyTunes

.......Ενα μεγαλο πελαγο δυο ματια
ευκινητα και ακινητα σαν τον αγερα,
και τα πανια μου οσο κρατησουν, κι ο Θεος μου.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

TO MHNYMA

Listening to: Dune - Who Wants to Live Forever
via FoxyTunes

Σε γνώρισα ναυαγός σε μια μεγάλη πόλη
που οι άνθρωποι περνούν και χάνονται
με μια βουή ωκεανού.
Κι ήταν σα θαύμα το πώς βγήκαν
καινούργια λόγια απ'το στεγνό μου στόμα.
Τ'απόθεσα χωρίς καμμίαν εγγύηση, παράλογα
σ'ένα μπουκάλι και τ'όριξα στην άσφαλτο.
Ηξερα πως δεν είχα τίποτα να περιμένω
μα δε βρισκόμουν πια στην πρώτη νιότη μου
κι η σύνεση γινόταν μια πολυτέλεια δυσβάσταχτη.

Τιτος Πατρικιος

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ

----------------
Listening to: Bono - In a Lifetime
via FoxyTunes

Mεγάλα λόγια
που φωνάξαμε στους δρόμους
μικρές αλήθειες που αποσιωπήσαμε στον εαυτό μας...
Γι' αυτό σου λέω πρέπει να βρείς έναν άλλο τρόπο να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους, όχι να περιμένεις την πράξη - είναι τότε αργά.
...σκορπιασμένα τα
φύλλα του ημερολογίου σαν μικροί απεριποίητοι τάφοι
σ' ένα ιδιόκτητο κοιμητήρι.
Tα μαλλιά της γεράσανε
και πάνω στα ωχρά της χείλη σαπίζουν
αρχαία μακρόσυρτα φιλιά και πολλά ανοιξιάτικα λόγια.
...και μέναμε κι οι δυό μετέωροι κι ολομόναχοι,
κρεμασμένοι απ' την αρπαγή μιας ασυνάντητης ηδονής...
...είναι τώρα το ανάχωμα
ενός τάφου
που έθαψαν όλη την εφηβική παντοδυναμία μου.
Γιατί οι άνθρωποι μόνο όταν βλέπουν τον εαυτό τους μέσα σου
βεβαιώνονται οτι κι εσύ υπάρχεις.
...ο ουρανίσκος μου είναι
ένα μικρό κοιμητήρι
όπου σαπίζουν χιλιάδες ανείπωτα λόγια.
Tο ρόλο μας τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς - την πρώτη μέρα
που διστάσαμε να πάρουμε μιάν απόφαση ή που σταθήκαμε εύκολοι
σε μιάν αναβολή.
Oλα όσα αρνηθήκαμε - αυτό είναι το πεπρωμένο μας.
H μήπως το μέγιστο μάθημα του Iησού ήταν η ώρα η νεανική
που θάπρεπε να πεθάνουμε.
...τα βήματα μιας μεγάλης ώρας που προσπαθήσαμε ν' αποφύγουμε
τα βήματα μιάς μικρής θυσίας που δεν τολμήσαμε να κάνουμε...
...κάθε τόσο σηκωνόταν κι έβγαζε το καπέλο του
σαν να ζητούσε συγνώμην που υπήρχε.
...η αίσθηση του ανεκπλήρωτου όταν είχαμε πετύχει,
φιλοδοξίες, τύψεις, γενναιότητες
που σαν μεγεθυντικοί φακοί μεγάλωναν ώς το άπειρο
τον ελάχιστο εαυτό μας...
Kαι δεν είδαμε τίποτα απ' τον απέραντο κόσμο!

Τασος Λειβαδιτης